Iguazu en Campo Grande

Net op tijd voor de eerste echte WK-wedstrijd ben ik aangekomen in Campo Grande in Brazilie!

Na Buenos Aires vertrok ik met de nachtbus naar Iguazu. Ik was gewend aan nachtbussen die ergens stoppen waar je nog iets te eten kan kopen, maar hierbij werd diner aan boord geserveerd. Stel je een vliegtuigmaaltijd voor, maar dan nog veel viezer. En stel je dat voor op koelkasttemperatuur. De Oostenrijkse die ik in de bus ontmoette had toch al heel wat maanden reizen achter de rug, maar beschreef dit als het smerigste wat ze ooit had gegeten. Wel erg lekker geslapen.

Over die maaltijd gesproken: Ik eet af en toe weer wat vlees - combinatie van niet altijd zin hebben om moeilijk te doen als je tien minuten hebt voor de bus vertrekt en nog naar de wc wilt en iets van avondeten wilt vinden om de nacht mee door te komen, en deels een poging om de lokale cuisine uit te proberen. Tot nog toe ben ik er niet kapot van moet ik eerlijk zeggen. Zonet ben ik in Campo Grande stiekem naar een buffetrestaurant gegaan om gewoon rijst, bonen en vooral groenten (groenten!) te eten (Jelle Brandt Corstius zou diep teleurgesteld in mij zijn als reiziger - buffets zijn notoire ziekmakers, maar tot nog toe voel ik me prima) en soms maak ik in een hostel een pasta met wat groente en tomatensaus, zodat ik weer een paar dagen tegen al het bladerdeeg- en vleesgebaseerde eten aan kan (lekker hoor, zo´n empanada, maar na een week heb je het wel weer een beetje gezien).

Maar goed, genoeg over eten. Aangekomen in Puerto Iguazu, het stadje aan de Argentijnse zijde van Iguazu bleek dat het nogal had geregend in de week ervoor - zo erg dat de Argentijnse zijde gesloten was. Wij gingen dus naar de Braziliaanse zijde, waar de watervallen er inderdaad iets anders uitzagen dan op de meeste plaatjes. Doordat er zoveel was weggespoeld, hadden ze de kleur van koffie verkeerd (of, zoals een Brit het beschreef, Engelse thee) en ook was het gewoon een stuk meer water dan gewoonlijk. Een heel indrukwekkende ervaring.

Om de boel nog verder op te leuken lopen er Coati´s rond, neefjes van de wasbeer die hun schattigheid graag uitbuiten om koekjes te bietsen bij toeristen. Als keurig opgevoede reiziger heb ik ze natuurlijk niet gevoerd, wat ze er niet van weerhield om te proberen mijn tas open te klauwen. Verder vlogen er vlindertjes rond die graag minutenlang meeliftten op de tas van mijn reisgenoten, en bijen die graag bij mij rondhingen en mij in mijn nek stoken.

De volgende dag hoopten we tegen beter weten in dat de Argentijnse zijde weer open zou zijn, maar helaas. Ik heb toen maar een dagje rondgehangen in Puerto Iguazu - wat ik eigenlijk na alle grote steden heel fijn vond. Puerto Iguazu is een soort dorpje met alles op loopafstand, en de prijzen zijn er ook wat schappelijker dan in de binnenstad van Buenos Aires. Daarnaast gaf mij dit wat gelegenheid om mijn foto´s uit te zoeken - zie reisverslag van Buenos Aires (tenzij ik zometeen in een actieve bui ben en ze per reisverslag ga indelen). Ze waren een stuk beter gelukt dan ik verwacht had, hoewel de kwaliteit wel wat beroerder is op deze (dit?) blog dan op de computer. Maar goed, leuk voor het idee. Ik besloot nog een nachtje in Puerto Iguazu te blijven in de hoop dat het Argentijnse park alsnog open zou gaan en de volgende dag naar Brazilie te trekken om de moerassen van Pantanal te gaan verkennen, waar zich allerlei wilde beesten ophouden. De volgende dag bleek het wonder te zijn voltrokken: het Argentijnse park was open! Ik ben als een gek mijn tas in gaan pakken en een paar broodjes in mijn mond gaan proppen om nog precies op tijd het busje in te springen. De Argentijnse kant was - zoals iedereen eigenlijk altijd ook zegt - nog indrukwekkender dan de Braziliaanse. Hier kijk je niet alleen tegen de watervallen aan, je loopt ook langs de bovenkant en vaak ook midden tussen de watervallen door. Onmogelijk om goed op de foto te zetten (hoewel iedereen, inclusief ikzelf, het natuurlijk wel blijft proberen), maar ongelooflijk om mee te maken.

Daarna weer allerlei bussen in en uit en een mooie Braziliaanse stempel in mijn paspoort gehaald om vervolgens precies op tijd te zijn voor de nachtbus richting Campo Grande, waarvandaan tours naar de Pantanal moerassen vertrekken.

Na een nogal gebroken nacht (de bus had opvliegers - ik ben gewend aan ijskoude nachtbussen, maar deze was soms koud, en soms warm.) ben ik dus nu officieel in Brazilie. Ze spreken hier wel behoorlijk raar Spaans. Haha, grapje, ze spreken hier natuurlijk Portugees en ik versta er werkelijk niets van. Ik voel me weer een extra kneuzige toerist nu ik maar een beetje in het Engels en het Spaans sta te stamelen en te wijzen. Bijkomend effect is wel dat ik extra blij zal zijn om weer fijn Spaans te kletsen in Bolivia. Hopelijk is het accent daar een beetje te volgen.

Ik had heftige verhalen gehoord over de prijzen van hostels in WK-steden (100 dollar per nacht in een dorm in Rio, en 300 dollar in Brasilia) dus ik maakte me al enigszins zorgen, maar in Campo Grande zijn momenteel nauwelijks toeristen (wie gaat er nou een moeras in als het WK bezig is?) en de prijzen hier zijn beter dan in Buenos Aires. Campo Grande is geen fantastisch mooie stad, maar het is erg leuk om in Brazilie te zijn tijdens de eerste WK-wedstrijd: Het universele winkelpersoneeluniform is tegenwoordig het groengele voetbalshirt (ik zweer het. In iedere winkel), en de auto´s rijden rond met kleine Braziliaanse vlaggetjes. Ook op straat zie je veel Brazilianen in het groengeel - jong en oud, man en vrouw.

Morgen ga ik het moeras in met een tour, nadat ik me grondig had voorbereid door eerst wat reviews te lezen - nooit doen. De helft is laaiend enthousiast en de andere helft vond het een traumatiserende nachtmerrie. Ik heb me maar moreel voorbereid op een afschuwelijke muggenplaag en een ecologische tour die niet zo heel ecologisch is, heb een pet en zonnebrand gekocht en hoop er het beste van. Als ik hierna niks meer post ben ik opgepeuzeld door een jaguar.