Het beloofde vervolg

Hallo allemaal!

Zoals ik een uur of wat geleden, toen ik wegsnelde naar mijn bus, had beloofd, hierbij de rest van het verhaal. Ik kreeg dus een paardje wat aldus de gids ooit een race had gewonnen. Hij heette junior en was inderdaad niet zo oud en enthousiaster dan hij slim was. Er zaten maar drie versnellingen op: stap, draf, en heel erg hard. Junior vond het heel flauw dat hij niet voorbij het paard van de gids mocht, hij kon die immers makkelijk inhalen. Nog leuker was het toen we bij de rivier waren, daar wilde hij namelijk de hele tijd heel erg graag inspringen. Toen we uiteindelijk gingen proberen of dat kon, zakten de paarden tot halverwege hun achterbenen weg (regenseizoen, of juist geen regenseizoen ofzo, dan wordt de rivierbedding zacht). Het was al met al een heel leuke rit en ik was blij dat ik nog steeds bleek paard te kunnen rijden. Daarna kwamen we weer terug (wat eerder dan gepland, dat heb je als je het snelle paard neemt), en toen heeft de man mij zijn huis en familie laten zien. Daarbij moet je je iets voorstellen wat half uit beton en half uit golfplaten is opgetrokken. De helft van de keuken was buiten. Om het huis heen was er een hele hoop land waar, naast een hoop spullen, ook twee honden, een heleboel kippen en zes paarden over rondlopen (zonder tussenhekken, inderdaad). Hij liet me een heleboel bomen zien waaraan groenten en fruit groeiden, maar ook de bamboe die hij liet groeien om een hek van te maken. Ook de paardenstallen had hij zelf gebouwd.
Nu is het zo dat ik me lang heb afgevraagd hoe zoveel (van wat ik ervan hoorde 40 %) Mexicanen van minder dan twee dollar per dag kunnen leven. Het leven in Mexico is wel goedkoper, maar ook weer niet zoveel goedkoper. Bij die man thuis realiseerde ik me pas dat alleen het inkomen in geld hiervoor wordt meegerekend, en niet alles wat een Mexicaan produceert en zelf gebruikt. Deze mensen waren arm, maar ze kwamen eigenlijk niet veel te kort. De gids legde me uit dat ze ook gewoon naar de rivier konden gaan om vis te vangen als ze vis wilden eten. Daarnaast zei de man zelf dat er niet veel geld was, maar dat hij het leven zo prima vond. Hij had helemaal geen zin om de hele dag te werken. Hij heeft zo mooi het vooroordeel bevestigd dat Mexicanen inderdaad bij voorkeur nooit werken (de hoeveelheid officiele feestdagen alleen al is ongelooflijk, zelfs nu het al flink is teruggeschroefd), maar geef hem eens ongelijk. Dat wil niet zeggen dat er geen schrijnende armoede is in Mexico - niet iedereen heeft het geluk een groot stuk land te bezitten waarop je je eigen eten kunt verbouwen - maar misschien wel dat een laag inkomen niet meteen gelijk staat aan bittere ellende. Zijn dochters groeien op in een mooie tuin, met paarden om op te rijden en honden om mee te spelen.
Met deze nieuwe inzichten ging ik terug naar het hostel. Vervolgens viel ik bijna flauw omdat ik in de haast om op tijd klaar te zijn voor de rit niet had geluncht, en daarna door de hitte geen honger had gekregen. Totaal duizelig en tegen een opkomende misselijkheid in heb ik toen mezelf gedwongen om een zakje chips, een punt pizza en een blikje cola weg te werken (binnen de afstand die ik kon afleggen zonder om te vallen was de keuze beperkt), en daarna voelde ik me weer stukken beter. Daarna nog een duik in de zee genomen - we waren net te laat voor de zonsondergang maar het was desondanks heel leuk. Vervolgens ging ik in het hostel aan tafel zitten bij Charlie, een Engels meisje dat net met twee Mexicanen aan het praten was. Binnen de kortste keren waren we uitgenodigd voor de bruiloft van hun nicht morgen. Ik wilde echter de volgende ochtend vertrekken, en kon dus niet komen. Maar we konden ook gewoon vandaag komen, de bruiloft was namelijk al bezig. Wat de Mexicanen in vredesnaam in een hostel deden (waar ze niet eens sliepen) terwijl een dorp verderop de bruiloft van hun nicht bezig was, was me een totaal raadsel, maar het leek ons wel wat dus niet veel later zat ik dus in een taxi met Charlie en Fiona, de twee Engelse meiden van het hostel, en met twee Mexicanen van wie ik eigenlijk geen idee had wie het waren, op weg naar een bruiloft. Omdat het besluit om naar de bruiloft te gaan zo snel kwam had ik alleen tijd gehad om me om te kleden, en zo kwam het dus dat ik half naar paard, half naar zeewater ruikend naar de bruiloft ging. De bruiloft zelf was heel apart, een echte plattelandsbruiloft waarbij het feest in de buitenlucht, op de aangestampte aarde plaatsvond (dus eigenlijk rook alles naar een combinatie van zee en beesten, ik viel totaal weg tegen de achtergrond - wat geur betreft. Verder staarde iedereen naar de drie Europese meisjes die plotseling naar het feest kwamen). het was een nogal groot feest, maar desondanks was er een maaltijd voor iedereen, ongeacht op welk tijdstip je aankwam. Tot mijn verbazing waren we totaal niet te nonchalant gekleed, onder de belangrijke familieleden die werden opgesteld naast het bruidspaar voor de toast, was er één vader en één oom die hetge presteerd hadden een niet heel flatterend T-shirt en met een pet op (waarvan één met de klep naar achter) op te komen dagen. Dit was veruit de bizarste dag van mijn reis tot nog toe (samenvatting: dolfijnen, paardenrit, bijna flauwvallen, bruiloft).
De volgende dag stond ik een beetje op tijd op om al mijn spullen in te pakken. Toen ik uitgecheckt was ging ik er eens goed voor zitten om te kijken waar ik vervolgens het best naartoe kon om nog een ander kustplaatsje van de provincie Oaxaca te zien, op weg naar de provincie Chiapas. Charlie ging erbij zitten en na een hele hoop overwegingen adviseerde zij me naar Mazunte te gaan, in feite het eerstvolgende dorp met een strand, maar daar was iedereen erg enthousiast over. Omdat Fiona ook naar Mazunte ging, zijn we toen maar samen gegaan.
Fiona was trouwens veel beter in reizen zonder plan dan ik ben. Ze had als freelancer in Oxford gewerkt, en toen ze had besloten dat ze door Mexico wilde reizen had ze haar kamer opgezegd en was gestopt met het aannemen van opdrachten, en nu reisde ze voor onbepaalde tijd door Mexico, zonder een idee te hebben wanneer ze weer terug zou gaan. Als je zelf in je eentje een beetje willekeurig van de ene plek naar de andere trekt, is het verbazingwekkend hoeveel mensen je tegenkomt die hetzelfde doen - maar dan vaak nog langer en extremer.
Hoe dan ook, in Mazunte voornamelijk op het strand gelegen, en daarna naar een ander strand gegaan omdat daar krokodillenexcursies zouden zijn. Daar waren we die dag een beetje laat mee, maar als we zouden blijven, konden we wel babyschildpadjes op het strand vrijlaten zodat ze terug naar zee konden. Daar hebben we natuurlijk op gewacht, en dit keer waren we wel ruim op tijd voor een mooie zonsondergang. Na zonsondergang werden er inderdaad kleine zeeschildpadjes gehaald uit de kooi op het strand waar ze daarvoor zitten. De reden waarom ze eerst in die kooi moeten blijven is heel interessant. Schildpadden paren tot wel zes uur lang, en daarna sterft het mannetje soms van pure uitputting. Hieruit is het bijgeloof ontstaan dat schildpaddeneieren potentieverhogend zijn, en dus zijn ze nogal populair voedsel. Zo populair dat de hele populatie wordt bedreigd. Dus wij lieten de van een dood-als-viagra geredde schildpadjes los op het strand, ze waren erg schattig. De volgende dag kwamen we terug voor de krokodillentrip. De enige krokodillen die we in het wild hebben gezien op die hele trip, lagen vlakbij de aanlegplaats van de boten, dus dat was aan het begin en het eind van de trip. Onderweg nog wel langsgeweest bij een plek waar ze de jonge krokodillen verzorgen (deze zitten in kooien omdat ze anders door grote krokodillen worden opgegeten) en nog een hele verzameling andere beesten hadden. Na de tour besloten we bij het strand te blijven wat grensde aan het gebied met brak water waar de krokodillen leefden, omdat het daar ontzettend rustig was en er een soort hut was waar je in de schadum kon zitten en liggen. Vervolgens gingen we in de zee spelen, en ondanks dat er nogal sterke golven waren, dachten we dat we best door de branding konden zwemmen. Daar hadden we enigszins spijt van toen we weer terug naar het strand moesten (ken je dat gevoel dat je wordt meegesleurd door een golf en niet meer weet wat onder en wat boven is?). Later kwamen de krokodillen naar het stuk water zwemmen wat aan het strand lag, en konden we de krokodil van dichterbij bekijken dan in de boot... ik vond het een heel avontuur, we durfden niet te dichtbij te komen.
Hierna gingen we terug naar het hostel, waar ik mijn spullen wilde pakken om naar Chiapas te gaan. Onderweg vroeg ik, omdat we compleet lek waren gestoken door muggen je kunt hier niks krijgen van die muggen toch? Antwoord: Hier niet, maar in chiapas malaria. Tja, daar wilde ik net geheel malariapilloos naartoe gaan. Uiteindelijk toch besloten dat ik best naar San Cristobal de las Casas kon gaan, maar ik twijfel nog steeds of ik ook naar Palenque (minder hoog en meer in de jungle) kan gaan. De meeste reizigers hier weten ook niks van malaria en de man bij de toeristische informatie keek me stomverbaasd aan: Malaria? Hier? of in Palenque? Hoe oud is die reisgids waarin dat staat (antwoord: een jaar)? Bij de apotheek krijg je dezelfde verbaasde blik als je vraagt naar muggenspul met DEET - daar hebben ze nog nooit van gehoord. Nouja, ik heb nog een paar dagen om te besluiten. Jullie zullen het resultaat nog wel horen.
Liefs, Anouk