drie reizen, één verjaardag
Door: anoukbiersteker
Blijf op de hoogte en volg Anouk
01 November 2011 | Mexico, Atizapán de Zaragoza
Ojee, ik heb weer zo lang niet geschreven, dat wordt weer een lang verhaal. Lees maar weer af en toe een klein stukje en doe alsof ik heel vaak een verslag van normale omvang plaats, dat is de beste manier om ermee om te gaan!
Ik eindigde het laatste verslag met het bijna naar Oaxaca gaan, en ik kan jullie vertellen, de nachtelijke busreis viel best mee, voor nachtelijke busreis begrippen dan. Zaterdag was ik dus enigzins uitgerust en gingen we allemaal touristendingen doen. Er moest natuurlijk weer een archeologische plaats bezocht worden – ik ben een beetje een cultuurbarbaar, maar ik moet zeggen, als je één keer een hoop piramides van dichtbij bestudeerd heb, heb je ze allemaal wel gezien. Dat mag je natuurlijk niet zeggen, want deze was van de Zapoteken (knap he, dat ik dat nog weet) en anderen zijn weer van de Teotihuacan of van de Azteken ofzo, en ik moet in december nog maar naar een Maya piramide, maar goed, je moet het altijd een beetje zien als een boswandeling met ruïnes in plaats van bomen, dan is het hartstikke leuk, zo’n trip. (Dus niet een uur lang naar Spaanstalige uitleg van een Mexicaanse gids luisteren, zoals wij deden.) Verder zijn we dat weekend nog naar een natuurlijke bron in de bergen geweest – dat was heel leuk, meteen ook de eerste keer dat ik zwom sinds ik in Mexico ben (ik doe iets verkeerd). Het vervelende van Oaxaca is dat het in een redelijk arme zone ligt, en dat je dus niet op een terrasje kunt zitten zonder dat er iedere vijf minuten (!) iemand langskomt om wat te verkopen of om te bedelen. Ik voel me altijd heel schuldig als ik nee zeg dus heb niet heel lekker op terrasjes gezeten, maarja, dat is een beetje je eigen schuld als je op het hoofdplein gaat zitten. Ondanks dat was het een heel leuke reis, Oaxaca is een erg mooi stadje. Maandagochtend nadat ik weer aankwam in Mexico-Stad nog net een uurtje in m’n bed kunnen liggen voordat ik weer naar school moest, maar dat moet je ervoor over hebben.
Het weekend daarop is mijn vader langsgekomen! Na eerst een dagje met Jorges familie Mexico-Stad te hebben verkend, zijn we zondag naar Querétaro gegaan. Wederom een heel leuke stad, waar altijd veel te doen is, zo hebben wij mogen genieten van een 10-jarig jongentje dat op het hoofdplein op een podium mariachi-liedjes aan het zingen was – we zijn na het eerste liedje maar weer subtiel van het podium weggelopen. Bij Querétaro hebben we ook overnacht, maandag moest er namelijk veel witte kool bekeken worden in een stad net boven Querétaro (ja, mijn vader zorgt er wel voor dat zijn baas zijn tickets betaalt...). Ik weet inmiddels meer criteria om witte kool mee te beoordelen dan ik dacht dat er bestonden. Die middag zijn we naar Puebla gegaan, waar ik de volgende dag besloot dat ik toch niet zo heel nodig meer witte kool hoefde te zien, dus ik ben in m’n eentje de stad ingetrokken. Ook Puebla is heel leuk, met een hoop gebouwen met een soort Delfts Blauwe tegeltjes op de muur. Ook de kerk is heel indrukwekkend, de fresco’s op het plafond zijn het verdraaien van je nek waard. Hoogtepunt van de dag was echter het vinden van een winkel met engelstalige boeken, nadat ik mijn boek al in het vliegveld uit had gelezen had ik daarna geen boeken meer gelezen, dus ik was helemaal blij. Nadat we op één minuut precies de bus hadden gehaald (het geeft altijd zoveel meer voldoening als je bijna te laat bent) kon ik lekker in mijn nieuwe Dan Brown boek beginnen. Volgende ochtend vloog mijn vader weer door, en door alle commotie was ik bijna mijn verjaardag van de zaterdag erop vergeten.
Gelukkig had ik al eerder Jorges familie hiervoor uitgenodigd, dus ik heb dat weekend een monsterlijke hoeveelheid pasta gemaakt. Op de een of andere manier overschat ik altijd een beetje de hoeveelheid die iedereen eet (misschien neem ik mezelf te veel als maatstaaf) dus ik ben nu nog steeds de restjes uit de vriezer aan het opeten. Het was hoe dan ook heel gezellig, en ik ben nog steeds erg gelukkig met de koekiemonster knuffel die ik kado heb gekregen. Ik was al sinds mijn aankomst knuffelloos, terugkijkend is het eigenlijk een wonder dat ik al die tijd überhaupt heb geslapen, maar nu heb ik dus koekiemonster. Ik vraag me wel af wat het betekent dat ze koekiemonster een geschikt kado vonden; waarschijnlijk heb ik een tamelijk zorgwekkende (maar accurate) indruk gemaakt in de afgelopen maanden. Daarnaast hadden ze een taart voor me meegenomen, en toen mijn Nederlandse huisgenoten iets later aankwamen (ze doen hier aan verplichte uitjes van bepaalde vakken in het weekend, dus ze moesten eerst naar een museum), hadden zij ook een taart mee... bij elkaar veel taart. Toen we ons de donderdag daarop met z’n allen bijna door alle taart heen hadden gewerkt, gaf ik nog een feestje voor vrienden van de Tec (mijn school), en had een meisje twee zelfgebakken taarten kado gedaan... daarmee is het niet meer goedgekomen, ik denk dat ik de laatste stukjes morgen maar weggooi.
Het taartprobleem kwam ook omdat ik dit weekend niet thuis was, ik was met een vriendin, Amandine, naar Cuernavaca gegaan, een ander stadje in de buurt (iets meer dan 2 uur reizen). De eerste dag hebben we drie verschillende markten bezocht, en de nodige toeristentroep en nog een paar jurken gekocht... Tegen het eind van de middag kwamen we terecht in een tuin waar al heel veel grote altaars voor “Dia de los Muertos” waren opgericht. Dia de los Muertos is de dag (eigenlijk twee dagen) waarop de doden terugkomen van het dodenrijk om hun familie te bezoeken, en de families maken grote altaars met bloemen, doodshoofdjes, chocola, fruit, ‘pan de los muertos’, een foto van de dode en eventueel zijn favoriete spullen, en kaarsjes zodat de dode het kan vinden. In deze tuin waren de altaars heel groot en mooi, en er waren ook veel heel grote “Katrina’s”, Katrina is De Dood, een soort vrolijke versie van Magere Hein, een skelet aangekleed met een vrolijk gekleurde hoed en jurk. Zie foto’s voor meer duidelijkheid. Toen we de hele tuin door waren gelopen, waar we op onze derde markt van de dag rondsnuffelden, streken we met wat drinken neer aan de rand van een vijver. Dat deden we precies op tijd, want later bleek de halve bevolking van Cuernavaca hetzelfde plan te hebben, omdat er aan de overkant van de vijver een show begon met traditionele dans, levende Katrina’s (op stelten) en mariachi’s (traditionele Mexicaanse muzikanten). Dit alles weer alvast ter ere van Dia de los Muertos (dinsdag 1 en woensdag 2 november), het was een heel spektakel inclusief mooi siervuurwerk (waarvan de as op Amandines (voor haar zus gekochte) nieuwe witte poncho viel). We vielen echt met onze neus in de boter. De volgende dag weer piramides bezocht – dat wil zeggen, nadat we na een uur de goede bus konden vinden, of tenminste een bus die een beetje bij de plaats in de buurt kwam – met als doel van de dag mooie foto’s maken (oordeel zelf, zou ik zeggen). Weer terug in Cuernavaca hadden we ’s avonds nog een horrortour op het programma staan – Amandines idee, ik ging onder licht protest mee. Hieraan kon je weer goed zien hoe de traditie van Dia de los Muertos in Mexico mixt met halloween. De tourgids bleef benadrukken dat dit een tour ter ere van Dia de los Muertos was – althans, dat denk ik, ik deed m’n best niet zoveel te verstaan omdat ik het al eng genoeg vond en de indruk had dat hij enge dingen aan het vertellen was – hoort je verkleden en mensen bang maken absoluut niet bij Dia de los Muertos maar juist bij Halloween. Ik voelde me net een beetje veilig toen we de bus uit en een donkere tuin inmoesten waar natuurlijk heel veel eng verklede mensen ons lieten schrikken – en na het schrikmoment liepen ze gewoon mee, waar ik doodzenuwachtig van werd, omdat ze je bij voorkeur nog een keer bij je enkels grepen als je het niet doorhad, of je gewoon heel eng aankeken...
Ik was hier vandaag trouwens net een beetje van bijgekomen, toen ik met mijn klas van theater (althans, vijf van de twaalf) de film “the exorcist”gingen kijken. Lang verhaal, maar omdat verhalen over mijn bizarre theaterles altijd leuk zijn, zal ik hem jullie niet onthouden. We zijn ons tegenwoordig aan het voorbereiden op een soort demonstratie, en we werken nu in twee groepen, de één werkt aan eeen uitvoering van Alladin (daar hoor ik bij) en de ander aan the exorcist. Dat is makkelijker dan het klinkt, want het moet op een heel klein podium, we gebruiken geen enkel voorwerp, we moeten alle zes constant op dat kleine podium zijn, en we kunnen dus geen kostuums dragen omdat we telkens van rol wisselen. Dat alles was nog wel te doen als we zouden mogen praten tijdens het toneelstuk – maar dat is dus niet het geval. Probeer dan nog maar eens duidelijk te maken dat een jongen eerst Jafar speelt die Yasmine zoekt, en meteen daarna Alladin. Mijn opeenvolgende rollen zijn: toeschouwer, huisje, weer toeschouwer, bewaker, ingang van De Grot (voor de kenners van de film), de geest, weer ingang (nu eigenlijk uitgang) van De Grot, weer de geest, prinses Yasmine, bewaker die Alladin probeert te verzuipen, vis, zeehond, vogel van Jafar, en bang persoon (nadat Jafar sultan is). Dat alles zonder text. Tot andere leuke rollen die gespeeld worden, behoren palmboom, Abu het aapje, het olielampje, de zee, en vliegend tapijt. Jullie kunnen je wel voorstellen, het is absoluut onbegrijpelijk als je de film niet heel goed kent en het probleem van het andere team was dat de helft van de klas de exorcist nog nooit gezien had – dus dat deden we vandaag bij mij. In het begin had ik nog hoop, het is een oude en dus heel trage film, maar na een tijdje werd het ontegenzeggelijk heel erg eng. Zelfs met koekiemonster zal ik vannacht wel moeite hebben om in slaap te komen. Ironisch genoeg bleek vanavond net de avond te zijn van een Mexicaanse versie van ‘trick and treat’, en kwamen er dus in het donker doodshoofd-geschminkte meisjes op mijn deur kloppen... Ik was wel meteen van alle overgebleven toffees en koekjes van mijn verjaardag af, maar het probleem was dat er nogal veel kinders kwamen, dus na een tijdje heb ik beneden het licht uitgedaan en me in mijn kamer verstopt, omdat ik echt niks meer had om mee te geven.
Nog wat leuk nieuws ter afsluiting: Gister was ik bij ‘mijn’ familie om hun altaar van dia de los muertos te bekijken, en toen hebben we lootjes getrokken voor Sinterklaas! Ik heb oma getrokken... jarenlange sinterklaaservaring heeft mij geleerd dat het nooit goed is om welke oma dan ook te trekken, heel moeilijk met kado’s en gedichten enzo. Sowieso lijkt het me een interessante uitdaging om in het Spaans een rijm te schrijven. Ik heb het trouwens gevraagd en het mocht ook in het Nederlands, maar dan is meteen zo duidelijk van wie het komt. Daarnaast, iedereen die de irritatie kent van mensen die jouw briljante rijm totaal verpesten door het verkeerd voor te lezen, snapt hoe frustrerend dit zou zijn als iemand die geen Nederlands spreek je poëtische kunstwerkje voorleest. Nouja, ik heb nog een maand voorbereidingstijd! Trouwens, ik moet zelf ook nog een wensenlijstje opstellen, vooral voor kleine kadootjes, dus iedereen met ideeën voor wat ik kan vragen hier voor sinterklaas, en wat vervolgens geen problemen geeft met teveel troep om mee naar huis te nemen, is welkom om zijn adviezen hieronder te uiten. Iedereen is sowieso welkom om mij te mailen met verhalen over zijn eigen leven.
PS: foto’s komen een tikje later want nu ben ik moe en ga ik naar bed.
-
02 November 2011 - 10:59
Boerman:
De hele tijd dacht ik als ik langs jullie brievenbus loop en je naam lees "chips moet Noukie nog feliciteren" steeds weer vergeten maar vandaag 2 november denk ik er aan. Beter laat dan nooit "Gefeliciteerd met je verjaardag Noukie"
Tot gauw je Boerman -
06 November 2011 - 04:13
:
Hee Anouk! Wat een leuk verhaaltje heb je gemaakt het is me gelukt om het helemaal te lezen haha. Jij zit ook lekker in het Halloween thema. Wat een sexy foto van jou in je bikini zeg, echt een fotomodel. Met die bergen op de achtergrond, indrukwekkend! Wat fijn dat je een nieuwe knuffel heb en hij is ook zo toepasselijk haha.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx uit China! -
13 December 2011 - 19:25
Marjolein:
Lieve Anouk ik heb besloten om vanavond zoveel mogelijk van je laatste reisverslagen te lezen. Ze zijn idd een beetje lang, maar ze lezen zo makkelijk en lekker weg dat het géén moeite is. Ik geniet er van en moet erg lachen om je koekiemonster verhaal. Complimenten voor je schrijverstalent!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley