Corumbá, Quijarro, Santa Cruz en Sucre
Blijf op de hoogte en volg Anouk
22 Juni 2014 | Bolivia, Sucre
Ik ben in Bolivia!
Dat ging niet zonder slag of stoot, want ik had een feestdag over het hoofd gezien - feestdagen liggen in Latijns-Amerika altijd op de loer om je reisplannen te verpesten. Ik zat dus een dag langer dan gepland in Corumbá, Brazilië, omdat ik de grens niet meer over kon (althans, dat zeiden ze bij de tourist information en ik heb die theorie maar niet getest). Corumbá is niet een plek waar je wilt zijn. Mensen keken me nogal verward aan toen ik vroeg naar het centrum, en nadat ik de straat met twee ijssalons en een veel te duur restaurant had ontdekt, kon ik ze geen ongelijk geven. Corumbá heeft geen centrum. (Hoewel ik de ijssalons met een ijsbuffet waarbij je per kilo betaalt wel een briljant concept vindt. Dat had ik anders toch maar mooi gemist.)
De volgende dag ben ik alsnog naar Bolivia overgestoken en aangekomen in het grensstadje aan de andere kant, bleek mijn teleurstelling over de extra nacht in Brazilië geheel terecht te zijn: Bolivia is fantastisch. Alleen al qua prijzen is het verschil met alle plaatsen waar ik eerder ben geweest immens. Corumbá en Quijarro liggen maar enkele tientallen kilometers uit elkaar, maar dingen kosten in Quijarro maar een derde. Of een kwart. Of een zesde. Daarnaast is Bolivia een grote markt. Volgens mij verdient 95 % van de bevolking zijn geld met zijn marktkraam (vol spullen die vermoedelijk door de overige 5 % in donkere, onzichtbare hoekjes van het land gemaakt worden). Op de markten kun je absoluut alles kopen. In Santa Cruz was er een complete afdeling vol met alleen maar snoepjeskramen. Ook het equivalent van de winkelinhoud van de Blokker, Action of Xenos is goed vertegenwoordigd. Veel markten zijn (deels) overdekt en hebben verschillende verdiepingen, bijvoorbeeld een complete verdieping voor schoenen. Tussen de kramen door lopen dan gezellig wat honden.
Het straatbeeld wordt, behalve door de markten, vooral bepaald door de mensen. Heel veel mensen gaan vrij traditioneel gekleed. Vrouwen dragen twee vlechten, hebben vaak een kleurrijke hoed of muts op en daarnaast een trui en een rok. De blikvanger is echter de draagdoek. Die is niet alleen bedoeld voor baby´s, maar ook bij uitstek geschikt om je twee of driejarige peuter in te wikkelen en over je schouder te werpen. Of gewoon als rugtas voor je overige spullen. Bolivianen hebben onder reizigers echter een reputatie als, op z´n zachtst gezegd, een beetje stug. Wat minder zacht gezegd: Ze hebben een hekel aan buitenlanders. Toen een man in het busstation van Quijarro gezellig tegen me aan begon te kletsen, dacht ik nog: Zie je wel! Het zijn net gewone latino´s! Maar nee, het was een Peruaan. Die stomtoevallig dezelfde bus én de stoel naast mij had, waarna we nog gezellig hebben doorgekletst over de wereldproblematiek (Peru verkoopt zijn uranium veel te goedkoop aan Iran. Of Rusland, dat weet ik niet meer) en de grootte van Nederland (´Je rijdt er in drie uur doorheen.´ ´Drie uur met het vliegtuig?´ ´Nee met de auto´ ´Drie uur van grens naar grens?´ ´Ja, nouja, van de zee naar de grens. Van het noorden naar het zuiden´ ´Nee, dat kan niet, dat geloof ik niet.´ Tja, daar wist ik ook niets meer op te zeggen.).
Juist omdat Bolivianen een beetje stug zijn, is het wel weer extra leuk als je een spontaan exemplaar ontmoet. Verreweg mijn favoriet tot nog toe is Luciana. Luciana was een stoere peuter die vandaag op het centrale plein van Sucre opeens op mij en Amanda, twee van de weinige buitenlanders op het hele plein, afstapte met de mededeling dat ze haar moeder kwijt was. Toen liep ik opeens met een huilende driejarige aan mijn hand over het plein aan mensen te vragen of ze het kind al eerder hadden gezien. We werden gelukkig al snel onderschept door een zevenjarig jongentje wat haar herkende, bij de hand pakte en mee terug nam naar haar moeder, die fijn in het zonnetje zat en ons vriendelijk bedankte (ik geloof niet dat ze doorhad dat Luciana was afgedwaald). Ik vermoed dat de spontaniteit er pas rond de basisschool vanaf gaat bij de Bolivianen (hoewel er ook een hele lieve oude dame aan ons vroeg waar we vandaan kwamen).
Ook een verschil tussen Bolivianen en de latino´s in voorgaande landen: Onder de Bolivianen bevinden zich personen die, tja, hoe zal ik het zeggen, andere standaarden van hygiene hebben. Misschien is het daarbij aardig om mijn eigen standaarden van hygiene toe te lichten: Ik heb vanochtend voor het eerst gedoucht en andere kleren aangetrokken in, geloof ik, drie of vier dagen omdat ik twee nachtbussen achter elkaar had genomen. Daarnaast ben ik begonnen met als alternatief voor kleding wassen (en tevens voor het kopen van zinloze troep als souvenir) op verschillende plekken gewoon nieuw ondergoed te kopen. De rest van je kleren kan best vijf dagen zonder wassen gedragen worden. Of een week, bij sokken. Of een maand, bij een trui. Na twee nachten in bussen heb ik toch moeten concluderen dat er toch Bolivianen zijn die ook van die standaard nog een heel eind verwijderd zijn (en die bij voorkeur voor, achter of naast mij zitten).
De stugheid en gebrek aan talenkennis van Bolivianen (in het ideale geval spreken ze goed Spaans. In minder ideale gevallen een beetje Spaans en vooral een lokale taal) maakt Bolivia minder bereisd dan, naar het schijnt, Peru. Hierdoor is het land ook een stuk minder ´gringofied´ en een stuk traditioneler en interessanter (althans, dat denk ik want ik ben nog niet in Peru geweest).
Om te vieren dat ik nu eindelijk echt in een derde wereld land was aangekomen, nam ik gister eerst maar eens een paar slokken kraanwater (ik dacht dat ze in het fancy restaurantje met WiFi in het centrum van Santa Cruz vast geen kraanwater serveerden. Dat dacht ik verkeerd). Daarna heb ik bij de lunch op de markt maar wat extra rauwe groenten opgeschept (living on the edge). Tot nog toe lijkt mijn buikje echter prima bestand tegen marktvoedsel. Dat is prettig, want voor ongeveer € 1,35 heb je hier een complete lunch (eerst een bord soep, en dan rijst, aardappelen, vlees en dus die rauwe groenten) op de markt en kan je er weer een dagje tegenaan.
Na twee nachten achter elkaar in bussen (en helaas is het qua bussen vanaf de eerste bus in Argentinie alleen maar achteruit gegaan. Ik weet niet waar het eindigt als deze trend zich voortzet) was ik vandaag helemaal kapot, dus over mijn Boliviaanse avonturen de volgende keer meer. Ik ga nu in het hostel kaartspelletjes spelen tot het tijdstip is aangebroken waarbij ik met goed fatsoen kan gaan slapen. Ik denk zo rond zeven uur ´s avonds.
Dat ging niet zonder slag of stoot, want ik had een feestdag over het hoofd gezien - feestdagen liggen in Latijns-Amerika altijd op de loer om je reisplannen te verpesten. Ik zat dus een dag langer dan gepland in Corumbá, Brazilië, omdat ik de grens niet meer over kon (althans, dat zeiden ze bij de tourist information en ik heb die theorie maar niet getest). Corumbá is niet een plek waar je wilt zijn. Mensen keken me nogal verward aan toen ik vroeg naar het centrum, en nadat ik de straat met twee ijssalons en een veel te duur restaurant had ontdekt, kon ik ze geen ongelijk geven. Corumbá heeft geen centrum. (Hoewel ik de ijssalons met een ijsbuffet waarbij je per kilo betaalt wel een briljant concept vindt. Dat had ik anders toch maar mooi gemist.)
De volgende dag ben ik alsnog naar Bolivia overgestoken en aangekomen in het grensstadje aan de andere kant, bleek mijn teleurstelling over de extra nacht in Brazilië geheel terecht te zijn: Bolivia is fantastisch. Alleen al qua prijzen is het verschil met alle plaatsen waar ik eerder ben geweest immens. Corumbá en Quijarro liggen maar enkele tientallen kilometers uit elkaar, maar dingen kosten in Quijarro maar een derde. Of een kwart. Of een zesde. Daarnaast is Bolivia een grote markt. Volgens mij verdient 95 % van de bevolking zijn geld met zijn marktkraam (vol spullen die vermoedelijk door de overige 5 % in donkere, onzichtbare hoekjes van het land gemaakt worden). Op de markten kun je absoluut alles kopen. In Santa Cruz was er een complete afdeling vol met alleen maar snoepjeskramen. Ook het equivalent van de winkelinhoud van de Blokker, Action of Xenos is goed vertegenwoordigd. Veel markten zijn (deels) overdekt en hebben verschillende verdiepingen, bijvoorbeeld een complete verdieping voor schoenen. Tussen de kramen door lopen dan gezellig wat honden.
Het straatbeeld wordt, behalve door de markten, vooral bepaald door de mensen. Heel veel mensen gaan vrij traditioneel gekleed. Vrouwen dragen twee vlechten, hebben vaak een kleurrijke hoed of muts op en daarnaast een trui en een rok. De blikvanger is echter de draagdoek. Die is niet alleen bedoeld voor baby´s, maar ook bij uitstek geschikt om je twee of driejarige peuter in te wikkelen en over je schouder te werpen. Of gewoon als rugtas voor je overige spullen. Bolivianen hebben onder reizigers echter een reputatie als, op z´n zachtst gezegd, een beetje stug. Wat minder zacht gezegd: Ze hebben een hekel aan buitenlanders. Toen een man in het busstation van Quijarro gezellig tegen me aan begon te kletsen, dacht ik nog: Zie je wel! Het zijn net gewone latino´s! Maar nee, het was een Peruaan. Die stomtoevallig dezelfde bus én de stoel naast mij had, waarna we nog gezellig hebben doorgekletst over de wereldproblematiek (Peru verkoopt zijn uranium veel te goedkoop aan Iran. Of Rusland, dat weet ik niet meer) en de grootte van Nederland (´Je rijdt er in drie uur doorheen.´ ´Drie uur met het vliegtuig?´ ´Nee met de auto´ ´Drie uur van grens naar grens?´ ´Ja, nouja, van de zee naar de grens. Van het noorden naar het zuiden´ ´Nee, dat kan niet, dat geloof ik niet.´ Tja, daar wist ik ook niets meer op te zeggen.).
Juist omdat Bolivianen een beetje stug zijn, is het wel weer extra leuk als je een spontaan exemplaar ontmoet. Verreweg mijn favoriet tot nog toe is Luciana. Luciana was een stoere peuter die vandaag op het centrale plein van Sucre opeens op mij en Amanda, twee van de weinige buitenlanders op het hele plein, afstapte met de mededeling dat ze haar moeder kwijt was. Toen liep ik opeens met een huilende driejarige aan mijn hand over het plein aan mensen te vragen of ze het kind al eerder hadden gezien. We werden gelukkig al snel onderschept door een zevenjarig jongentje wat haar herkende, bij de hand pakte en mee terug nam naar haar moeder, die fijn in het zonnetje zat en ons vriendelijk bedankte (ik geloof niet dat ze doorhad dat Luciana was afgedwaald). Ik vermoed dat de spontaniteit er pas rond de basisschool vanaf gaat bij de Bolivianen (hoewel er ook een hele lieve oude dame aan ons vroeg waar we vandaan kwamen).
Ook een verschil tussen Bolivianen en de latino´s in voorgaande landen: Onder de Bolivianen bevinden zich personen die, tja, hoe zal ik het zeggen, andere standaarden van hygiene hebben. Misschien is het daarbij aardig om mijn eigen standaarden van hygiene toe te lichten: Ik heb vanochtend voor het eerst gedoucht en andere kleren aangetrokken in, geloof ik, drie of vier dagen omdat ik twee nachtbussen achter elkaar had genomen. Daarnaast ben ik begonnen met als alternatief voor kleding wassen (en tevens voor het kopen van zinloze troep als souvenir) op verschillende plekken gewoon nieuw ondergoed te kopen. De rest van je kleren kan best vijf dagen zonder wassen gedragen worden. Of een week, bij sokken. Of een maand, bij een trui. Na twee nachten in bussen heb ik toch moeten concluderen dat er toch Bolivianen zijn die ook van die standaard nog een heel eind verwijderd zijn (en die bij voorkeur voor, achter of naast mij zitten).
De stugheid en gebrek aan talenkennis van Bolivianen (in het ideale geval spreken ze goed Spaans. In minder ideale gevallen een beetje Spaans en vooral een lokale taal) maakt Bolivia minder bereisd dan, naar het schijnt, Peru. Hierdoor is het land ook een stuk minder ´gringofied´ en een stuk traditioneler en interessanter (althans, dat denk ik want ik ben nog niet in Peru geweest).
Om te vieren dat ik nu eindelijk echt in een derde wereld land was aangekomen, nam ik gister eerst maar eens een paar slokken kraanwater (ik dacht dat ze in het fancy restaurantje met WiFi in het centrum van Santa Cruz vast geen kraanwater serveerden. Dat dacht ik verkeerd). Daarna heb ik bij de lunch op de markt maar wat extra rauwe groenten opgeschept (living on the edge). Tot nog toe lijkt mijn buikje echter prima bestand tegen marktvoedsel. Dat is prettig, want voor ongeveer € 1,35 heb je hier een complete lunch (eerst een bord soep, en dan rijst, aardappelen, vlees en dus die rauwe groenten) op de markt en kan je er weer een dagje tegenaan.
Na twee nachten achter elkaar in bussen (en helaas is het qua bussen vanaf de eerste bus in Argentinie alleen maar achteruit gegaan. Ik weet niet waar het eindigt als deze trend zich voortzet) was ik vandaag helemaal kapot, dus over mijn Boliviaanse avonturen de volgende keer meer. Ik ga nu in het hostel kaartspelletjes spelen tot het tijdstip is aangebroken waarbij ik met goed fatsoen kan gaan slapen. Ik denk zo rond zeven uur ´s avonds.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
