Heel lange update

Hallo allemaal!
Het is alweer twee weken terug dat ik wat van me heb laten horen dus hoog tijd voor een update. Ik heb alweer zoveel meegemaakt, ik zou er een boek over kunnen schrijven, maar om jullie allemaal te sparen zal ik het houden bij een novelle. Het is echt behoorlijk lang dus je kunt ook af en toe een alineaatje lezen, als je je verveelt.
Eén van de meest vervelende dingen hier is de electriciteit – die valt af en toe gewoon uit. Geen electriciteit betekent ook geen internet en dat is dus behoorlijk vervelend, aangezien je voor bijna alle schoolgerelateerde dingen je laptop nodig hebt. Dat komt ook omdat je voor geen enkel vak boeken hoeft te kopen – soms wordt er wel literatuur aangeraden maar die staat dan in de bibliotheek, en vaak krijg je kopieen in de les of per e-mail – vandaar dat je dus vrij weinig kan zonder computer.
Hoe dan ook, normaal ligt de stroom er af en toe korte tijd uit, maar de eerste keer was het alleen ons huis dat afgesloten was – we vermoeden dat de huisbaas gewoon de rekening niet had betaald. We hadden bijna 24 uur geen stroom, dus na een tijdje werd het avond en zag je gewoon niks meer. De zoon van de huisbaas en zijn vriendin waren wel zo aardig kaarsen te halen en daarna heb ik met hen (en mijn Mexicaanse huisgenoot die later thuiskwam) ouderwets een spelletje bij kaarslicht gespeeld. Uitstekend voor het oefenen van schelden in andere talen, zo’n spelletje. Daarnaast was het een spelletje met kabouters en nu zijn de enige Nederlandse woorden die ze kennen “gnoom” en “saboteur”. (Ik probeerde het principe kabouter uit te leggen “dwarf?” en uiteindelijk zeiden ze begrijpend: “o, gnomo!”, dus toen zei ik “gnoom” en dat vonden ze heel grappig omdat je in het Spaans dus die g niet uitspreekt.) Ze zullen er nog ver mee komen als ze naar Nederland gaan.
Er is trouwens een andere Mexicaanse jongen op de universiteit die in Nederland heeft gereisd en af en toe willekeurige Nederlandse zinnen kan zeggen. Naast een aantal voorspelbare (pogingen tot “hoe gaat het” of “neuken in de keuken”, ook weer essentiele taalkennis) ook “te koop” en “te huur” (helaas was de uitspraak van huur weer niet optimaal, hij vond het heel grappig toen ik hem dat uitlegde en hij kan nu heel goed het verschil zeggen) en “ik zie, ik zie wat jij niet ziet”. Zo zie je maar, wie heeft er Spaans nodig, je komt hier ook heel ver met Nederlands. Alle Mexicanen hebben trouwens moeite met Nederlandse klinkers – ze hebben hier in principe maar vijf klanken, en met gecombineerde klinkers en al heeft Nederlands er veertien, dus bijvoorbeeld de eu, de ou, en de uu komen er altijd nogal verwrongen uit als ze een Nederlandse zin proberen te zeggen.
Naast Mexicanen heb ik ook nogal wat andere internationale studenten in klassen – vooral in de engelstalige Mexican Culture klass natuurlijk. Daar hadden we laatst presentaties voor en dan mag je dus allerlei verschillende accenten ontcijferen. Vooral het Franse accent is af en toe echt puur concentreren om er informatie uit te halen. De eerste presentatie was met een Franse, een Australier en een Schot. Heb je je net helemaal ingesteld om het ene accent te begrijpen, mag je alweer naar het volgende overschakelen.
Sowieso heb ik alleen al deze drie weken veel meer presentaties dan in Nederland (daar is de score één in twee jaar), maar meestal zijn het wel interessante onderwerpen en het is ook altijd gezellig om met klasgenoten voor te bereiden. Ben wel heel benieuwd hoe de eerstvolgende gaat, aangezien er een meisje in m’n groepje zit wat naar mijn idee echt nauwelijks engels spreekt (presentatie is in engels). De meeste studenten van de Tec (‘mijn’ universiteit) spreken trouwens wel redelijk engels, en er zijn er ook vrij veel die het zelfs echt vloeiend spreken. Geen engels spreken wordt trouwens keihard afgestraft: mijn huisgenoot spreekt wel engels maar niet echt top en hij heeft vijf dagen in de week Engels – van 7 tot 8 uur ’s ochtends. Nouja, dat lijkt me een best wel effectieve methode om studenten die wat achterblijven op dat gebied heel snel bij te spijkeren. Daarnaast zit er geloof ik af en toe een verplicht engels vak in elke studie, dus dat zet er ook wat druk achter.
Volgens mij gaat het inmiddels met mijn Spaans ook wel wat beter, ook met mensen begrijpen enzo, maar daarbij is het juist een handicap dat iedereen hier zo goed engels spreekt: Ik begin vaak wel met mensen in het Engels te praten, maar soms wil je gewoon een heel goede anekdote vertellen en als je gesprekspartner dan goed Engels spreekt, dan schakel je daar toch wel snel op over. (De clou van de anekdote overleeft het niet zo in mijn Spaans). Gelukkig is mijn huisgenoot dus een goede optie om Spaans mee te kletsen (huiselijke gesprekken gaan heel goed in het Spaans), ik heb een Colombiaanse vriendin die nooit Engels spreekt en met Jorges familie spreek ik meestal ook Spaans. En daarnaast met klimmen, en met mijn klassen van teatro zeker.
Die theaterklassen, daar kan ik zeker een hoofdstuk van de novelle aan wijden. Ongelofelijk, we doen elke keer weer heel rare dingen. Na de eerste twee lessen begon ik net te denken dat ik het maar een theoretisch zootje vond waar ik toch niks van begreep, toen ik naar de derde les ging. Het begon ermee dat we allemaal onze schoenen en sokken uit moesten doen, wat één meisje falikant weigerde, volgens mij omdat de vloer niet egaal genoeg was ofzo. Nou die heeft de rest van de les aan de kant gezeten, want het is heel belangrijk voor de acteur om “contact met de aarde” te hebben, ja echt, mocht Carice van Houten niet haalbaar zijn dit halfjaar (en dat vermoeden heb ik na een stuk of 6 lessen heel sterk) dan ben ik altijd nog een heel stuk ontwikkeld in de richting van Boeddhistische monnik. We hebben daar eerst heel lang op “de houding van de acteur” geoefend, die heel ingewikkeld is en niet zo heel comfortabel (zo van: voeten parallel onder je heupen , knieën licht gebogen (is na een poosje heel vervelend), bekken licht gekanteld, buikspieren aangespannen, nek in een of andere heel specifieke positie), kan me niet voorstellen dat toneelacteurs daar nou allemaal heel vaak gebruik van maken, maar goed. Daarna nog een tijdje op wederom zeer Boeddhistische wijze diep ademgehaald enzo. Toen moesten we na een tijdje allemaal door de klas heen wandelen – dit bleek later een terugkerend ritueel – en na een tijdje iedereen die je tegenkwam aankijken, en weer later iedereen die je tegenkwam een kus op de wang geven, en weer later iedereen die je tegenkwam een kus op de schouder (?) geven. Na een tijdje veranderde het in op klapsignaal stilstaan, oogcontact met iemand zoeken, en op tweede klapsignaal naar diegene toerennen en knuffelen. Nou, de klassen daarna bleven zo’n beetje even bizar en er bleken nog veel meer rondloopvarianten te zijn. Waaronder de ren-variant (stel je veel mensen in een kleine ruimte voor die er willekeurig doorheen proberen te rennen – niet makkelijk) de achteruit-variant (“no pasa nada, no pasa nada” ehm, jawel , er gebeurt wel wat, we botsen tegen elkaar aan), de spring-in-de-armen-van-wie-je-tegenkomt variant (diegenen die vaak de Sims spelen weten hoe dat eruit hoort te zien – je begrijpt dat ik de te fragiele latina-meisjes maar een beetje probeerde te ontwijken) en vele, vele andere bizarre dingen. We hebben ook een halve les geometrische figuren gelopen, eventueel met klappatronen erdoorheen: “lopen en tegelijk denken, omdat de acteur ook meerdere dingen tegelijk moet kunnen doen”. En nog een soort van groepstherapie waarbij je bij iedereen naar voren moest vallen, waarbij diegene je opving en weer rechtop duwde. Hetgene wat nog het dichtst kwam van wat ik had verwacht van theaterles was toen we teksten van toneelstukken moesten lezen. Let wel: we hadden allemaal een eigen tekst en je kon ‘aan’ en ‘uit’ gezet worden, en er zaten dus meestal heel veel mensen door elkaar heen een andere tekst te lezen, en onderwijl moesten we op ons hurken zitten, door de ruimte lopen (alweer) of springen (!). Afgelopen les was helemaal bijzonder, daar kreeg ik zwaar de indruk dat de docent eigenlijk gymleraar had willen worden maar de Mexicaanse ALO niet in was gekomen of iets dergelijks. We begonnen met een soort warming up – ik had geen idee dat je je nek in zoveel richtingen los kon draaien. Na weer wat inmiddels vertrouwd door elkaar heengeloop, moesten we allemaal koprollen maken. Ik zweer het, jullie wisten het niet, maar dat is essentieel voor het vak van acteur (“controle over je lichaam” en dat soort). Nou, ik was er vrij zeker van dat dit geen succes zou worden, maar gelukkig voor mij was er een aantal meisjes voor mij dat ook niet zelfstandig een koprol kon maken (waarvan één ook niet onzelfstandig). En tot mijn eigen verbazing heb ik zelf zomaar drie koprollen gemaakt, recht en alles. Je moet er misschien een jaar of acht op wachten, maar uiteindelijk heb je dan ook heel veel profijt van die motorische remedial teaching. Blijft feit dat het gewoon helemaal niet lekker is om op een harde ondergrond koprollen te maken – waarschijnlijk een van de redenen dat mensen zich meestal middels lopen voortbewegen. Goed, hadden we die ellende gehad, gingen we over op de kopstand. Dat verliep minder fortuinlijk, ik deed een dappere poging met mijn hoofd iets te ver van de muur en toen zakte ik dus richting muur – au au au dat vindt je ruggengraat dus echt niet lekker (naast het feit dat het weer eens even zwart voor mijn ogen werd). Ik kon de volgende dag nog steeds een ruggenwervel voelen. Ja, je kunt nog ernstige blessures oplopen bij die theaterles.
Klimmen is ook heel interessant. De eerste dag dacht ik dat dat helemaal niks zou worden – maar het scheelde al een hoop toen ik van schoenen wisselde. Wist ik veel, ik dacht dat je voor sporten sportschoenen nodig had, maar zodra je zool breder is dan je voet glijd je dus van al die dingen van die muur af. All stars bijvoorbeeld zijn al een stuk beter, en gelukkig is mijn enige paar gympen dat ik mee heb ook zeer geschikt. Niet dat ik daarna meteen de top van mijn klasje vormde. Van de leraar moest ik me geen zorgen maken, maar wel dagelijks tien keer opdrukken (dat doe ik nu meestal ook echt! Goed van mij hè?). De volgende les gingen we ook daadwerkelijk met uitrusting en al omhoog klimmen (in plaats van opzij), en de Oostenrijkse jongen met wie ik toen klom had helemaal een briljante geruststelling: “Meisjes hebben vaak een betere klimtechniek omdat ze minder sterk zijn, dus als je nauwelijks kracht in je armen hebt word je vast heel goed.” Ik vond ‘m briljant. Het is overigens heel eng om, zeg, zeven meter van de grond te hangen aan een touw met aan de andere kant iemand die daar ook gewoon maar komt klimmen en daarnaast met de buren aan het praten is. Goddank lopen er bij de klimwand heel veel sterke brede jongens rond dus dat stelt me dan wel weer gerust. Ik gil nog meestal wel naar beneden als ik denk dat ik bijna ga vallen. Deze week had ik een groot gloriemoment: ik heb de top bereikt! Oké, het was de top van de babymuur, die met redelijk grote dingen aan de muur, die de stoere jongens binnen een minuut helemaal naar boven klimmen, maar ik vind het een behoorlijk goed begin.
Ik heb ook alweer twee heel culturele weekenden achter de rug. Zo ben ik naar het antropologie museum geweest – die is echt heel mooi, Mexico heeft heel veel interessante precolombische (voor Colombus) culturen, zoals de Maya’s, de Azteken, en de Olmecs, echt waar, ze zaten allemaal in Mexico. Ik ging met Jorges familie en een Colombiaanse vriendin van de Tec, Cristina (zij spreekt wel engels ;)) en die was aan het eind van de middag meteen deel van de familie en voor vier andere gelegenheden uitgenodigd. Afgelopen weekend ging ik weer met Cristina naar D.F. (= Mexico-stad zonder periferie), en in de metro concludeerde ik net blij dat er heel veel mensen níet naar mij aan het kijken waren, dus toen ik dat vrolijk aan Cristina vertelde, antwoordde ze met “éverybody is staring at you”. Nouja, misschien keken er wel een paar mensen. Ik heb dit gegeven echter onmiddelijk gebruikt om in te burgeren, want we gingen eerst met haar Spaanstalige Mexican Identity klas naar (wederom) het Palacio de Bellas Artes, en ze had dus een Mexicaanse klasgenoot met blond haar en knalblauwe ogen. Dus daar heb ik eerst maar eens tien minuten naar gestaard – heeft twee functies: ik kon proberen uit te vogelen hoe hij blond was en er toch Mexicaans uitzag (want volgens Cristina zag je wel aan hem dat het geen buitenlander was), en daarnaast maakte ik me de Mexicaanse gewoonte van staren naar blonde mensen eigen. Nadat het schooltripje over was gingen we op zoek naar een restaurant met vegetarisch eten – Cristina is vegetariër en wordt helemaal gek hier omdat je nergens fatsoenlijk vegetarisch kan eten, na quesadillas (tortilla met kaas ertussen) en salades houdt het wel zo’n beetje op. Helaas hadden we teveel honger en zijn dus bij een, best wel prima, Italiaans restaurant gestrand, en uiteraard vonden we nadat we daar hadden gegeten ergens een anders een restaurant met wel allerlei vegaburgers en dergelijke. ’s Avonds zijn we met de familie van Jorge naar een concert van Oscar Chavez gegaan. Oscar Chavez is een Mexicaanse zanger, die de studenten van de Tec allemaal niet kenden omdat hij een echte volkszanger is (en de Tec een echte kak-universiteit). Maar goed, ’s avonds zat ik dus met drieduizend Mexicanen in het nationaal auditorium, en die kenden hem allemaal wel. Het was echt heel grappig, ik vond het precies een Mexicaanse versie van Johnny Cash. Oude grijze man in zwart overhemd die allemaal protestliedjes aan het zingen is. Ik verstond er echt helemaal niks van, maar het was zeker heel leuk, en af en toe vertaalde Cristina wat, onder andere een liedje over mensen die in een streek woonden waar olie gevonden werd, en die daarna alleen maar armer werden. Wij hadden in de pauze helemaal een soort uitgebreide ingewikkelde macro-economische theorie bedacht over waarom die mensen daar nou armer van konden worden, als ze hun eigen werk bleven doen. Bleek dat dat gewoon kwam omdat bij oliewinning het land verontreinigd wordt. Hadden we niet over nagedacht.
De volgende dag zijn we naar het Blauwe Huis gegaan, van Frida Kahlo, en dat was echt een heel leuk museum. Zij was een heel beroemde kunstenares maar ook een heel bijzondere vrouw (het meest frappante vond ik dat ze een affaire met Trotski zou hebben gehad, die bij hen in huis had gelogeerd). Daar in de buurt staan ook de kerk en het restaurant waar mijn zus wil gaan trouwen, dus dat was ook heel leuk om even te gaan zien (hoewel de kerk dicht was).
’s Avonds zijn we naar het natinaal folklorisch ballet gegaan, wederom in Palacio de Bellas Artes, ze kennen me daar inmiddels bij mijn voornaam (grapje). Dat was echt totaal anders dan het concert van de avond daarvoor, plotseling waren we natuurlijk weer omringd door allemaal andere toeristen en hoorde je overal engels. Het optreden zelf was echt geweldig, al die vrouwen met allemaal van die hele grote zwierjurken heel erg Mexicaans dansen in alle mogelijke varianten, en ook nog twee precolombische dansen, heel leuk. Voor de pauze viel het me al op dat alle dansers en danseressen ongeveer even lang waren (dwz de danseressen kleiner dan de dansers), maar na de pauze zag ik pas dat ze ook echt behoorlijk lang waren (voor Mexicaanse begrippen). Oftewel: als je in Mexico heel goed kan dansen, maar je bent van gemiddelde lengte, dan kom je het nationaal ballet niet in. Zal in andere landen misschien ook wel zo zijn, maar ik had nog nooit een nationaal ballet gezien ;). ’s Avonds moesten we natuurlijk weer naar huis, maar het had de hele dag geregend en er was op sommige plekken gewoon geen doorkomen aan. Het meest aparte was de straat waar blijkbaar een put het had begeven en er een soort natuurlijke fontein was ontstaan midden op de weg. Het heeft sowieso afgelopen week behoorlijk geregend en de straten hier zijn er gewoon niet op berekend, wat raar is, want het regent elk jaar heel veel, daarom heet het regenseizoen. Maar gelukkig begint het over het algemeen pas om een uur of vier, vijf ’s middags te regenen.
De regen was ook een beetje jammerlijk afgelopen dinsdag, want toen was het natuurlijk suikerfeest (kom op hè mensen, dat wisten jullie wel), en gelukkig heb ik zelfs in dit zo goed als moslimvrije land (je ziet af en toe vrouwen met hoofddoeken. Dat zijn dan altijd nonnen) het suikerfeest niet hoeven missen. Het was wel een geheel eigen versie, we hadden twee internationale studenten die daadwerkelijk met de ramadan mee hadden gedaan (mijn Nederlandse huisgenoot en nog een Australische jongen), en ’s avonds was iedereen uitgenodigd om bij ons langs te komen en iets (bij voorkeur zelfgemaakts) mee te nemen. Ik had appelpannenkoeken gebakken, echte, niet van die smerige pancakes. Omdat het keihard regende kon het dus absoluut niet in de tuin dus ons huis zat behoorlijk vol. We zijn nu trouwens nog steeds niet helemaal door alle zelfgebakken koekjes en andere zoetigheden heen, haha. Het was niet echt een traditioneel suikerfeest, maar wel heel leuk.
Zo, dan ga ik er nu toch echt een eind aan breien, want ik heb volgende week mijn eerste partial exams. Ongelofelijk, iedereen in Nederland moet nog aan het jaar beginnen, en ik heb gewoon al toetsen. Ik heb ook niet echt een goed idee wat ik er precies van moet verwachten, maar ik moet in ieder geval nu toch echt gaan beginnen, aangezien ik morgenochtend mijn eerste partial exam heb en meteen daarna een presentatie in het Spaans... aaah!
Bedankt voor al jullie reacties, het is heel leuk om te lezen hoe het ‘thuis’ gaat! En voor diegenen met heel lange verhalen of privacygevoelige levens, het mag ook via e-mail :D!
Liefs, Anouk