Copacabanan, Isla de Sol, Cusco en Machu Picchu
Blijf op de hoogte en volg Anouk
28 Juli 2014 | Peru, Cuzco
Vanuit La Paz vertrok ik naar Copacabana, een stadje aan de rand van Lago Titicaca, het hoogst gelegen meer ter wereld (is mij verteld). Het is niet alleen enorm hoog, het is ook gewoon enorm, en lijkt bijna op een zee. Het ligt op de grens tussen Bolivia en Peru en er liggen verschillende eilanden in, waaronder Isla del Sol. Daar ben ik een dagje naartoe geweest - een prima gelegenheid om alvast gewend te raken aan heel veel traptreden. Op het eiland lopen wat verdwaalde kudden schapen rond, maar verder leeft het vrijwel volledig van het toerisme. Er bevinden zich enkele belangrijke opgravingen, waar ik uiteindelijk niet naartoe ben geweest omdat ik besloot toch maar niet te riskeren dat ik te laat terug zou komen voor mijn boot - hoewel de trap die het eiland oploopt geloof ik ook door de Inca´s gebouwd hoort te zijn, dus toch nog wat cultuur.
De volgende dag heb ik de bus genomen naar Peru. Daar kocht ik in Puno een buskaartje voor de bus naar Cusco, die, afhankelijk van hoeveel mensen nog meer zouden gaan, wel of niet zou vertrekken. Ik had de stoel bovenin de bus vooraan gevraagd - dat leek me leuk voor het uitzicht. Helaas was de voorruit redelijk volgeplakt met letters en zat er een enorme ster in - waardoor ik me afvroeg hoe die daar was gekomen en wie van de inzittenden het eerst zou doodgaan als we een ongeluk kregen (ik vermoedde ikzelf). De busreis werd - zoals ik al eerder een keer had meegemaakt in Bolivia - opgeluisterd door een persoon die ik alleen maar kan beschrijven als de live-versie van tellsell. De goede man gaf een volledig college over spijsvertering en darmwerking en deelde daarna flesjes uit met een goedje dat alle mogelijke problemen daaromtrent zou oplossen. (In Bolivia werd daarnaast nog een soort mentholzalf aangeboden die ook tegen alles hielp - de Super Blue Stuff van Zuid-Amerika.) Ik heb vriendelijk bedankt maar tot mijn verbazing vond het gretig aftrek.
Ook leuk in de bus: de democratische wijze waarop over de duur van de rit wordt besloten. Als de passagiers vinden dat een bepaalde stop te lang duurt, roepen ze gewoon heel hard naar voren ¨Váámos!¨. Dit kan eventueel kracht bij gezet worden door op de ramen te slaan, bijvoorbeeld als je op de bovenste verdieping van een dubbeldekker zit. Of het daadwerkelijk van invloed is op het vertrektijdstip van de bus durf ik niet te zeggen.
Het eerste wat me opviel in Peru was de enorme hoeveelheid vuilnis langs de kant van de weg. En dat terwijl ik toch net uit Bolivia kwam. Ik had al besloten dat ik Peru een bijzonder smerig land vond toen ik aankwam in Cusco. Cusco is echter een heel mooi lieflijk en behoorlijk schoon stadje. Het is ook verschrikkelijk toeristisch waardoor je niet op een plein kan zitten zonder dat er doorlopend mensen naar je toe komen om allerhande troep aan te bieden. Cusco was vroeger het centrum van het Inca-rijk, maar is daarna grondig onder handen genomen door de Spanjaarden waardoor het er nu heel koloniaal uitziet (denk: veel Spaanse khatedralen en kerken).
Daarnaast is Cusco bijzonder populair door de nabijheid van Machu Picchu, een inca-stad hoog in de bergen die nooit door de Spaanse kolonisten werd gevonden en pas jaren nadat hij was verlaten werd teruggevonden. Ik had half en half in mijn hoofd dat ik wellicht de inca-trail ernaartoe kon lopen, maar ik hoorde een paar weken van tevoren dat je die zes maanden van tevoren moest boeken (helaas was het voorbereiden van deze reis niet mijn sterkste kant) Uiteindelijk heb ik een tour geboekt waarbij je deels mountainbikend, en deels lopend met een paar stukken in een auto Machu Picchu bereikt. Ergens zat er ook een stukje Inca trail tussen, hoewel ik absoluut niet meer durf te zeggen waar.
De tour begon al goed toen we bij de briefing rond acht uur ´s avonds te horen kregen dat we toch niet om half zeven ´s ochtends zouden vertrekken, maar om half twee ´s nachts in verband met aangekondigde stakingen - anders zouden we er niet meer kunnen komen. Ondanks het matige begin was de tocht zelf heel leuk - de uitzichten waren fantastisch en ik had me onmiddelijk voorgenomen nog een paar keer vaker lange stukken in de bergen te gaan wandelen.
Machu Picchu zelf was ook bijzonder indrukwekkend, vooral omdat je de berg ernaast kan beklimmen en zo een fantastisch uitzicht over de stad hebt. Dat wil zeggen, als het niet volledig in wolken gehuld is. Dat was op de dag dat wij er waren natuurlijk wel zo - de dag begon om half vijf ´s ochtends met een beklimming van de berg in de stromende regen. Toen ik boven op de berg was - hierbij wil ik graag opgemerkt hebben dat ik voor twaalf uur ´s middags van het stadje Aguas Calientes op 2040 meter hoogte naar de top van de Machu Picchu berg op 3082 meter was geklommen. Dat zijn 1042 meters aan traptreden, met een rugzak met water en eten - ik zal nooit meer een geldig excuus hebben om de lift te nemen. Voordat ik de berg Machu Picchu beklom was ik al omhoog geklommen naar de Poort van de Zon, waar een steen die twee keer zo groot was als mijn voet op de grote teen van mijn linkervoet viel toen ik mijn rugzak op een muurtje zette. Na wat toepasselijk gevloek en ge-au concludeerde ik dat het wel meeviel en liep ik dus alsnog anderhalf uur de trappen van de berg op. Van afdalende reizigers hoorde ik al dat er niet veel te zien was boven, maar ik kwam op het ideale tijdstip boven - er viel af en toe een gat in het wolkendek waardoor je precies de stad kon zien! Ik zat daar bovenop de berg met een hele groep toeristen die met hun camera gereed zaten om iedere glimp van de stad vast te leggen - stel je het equivalent voor van een kudde papparazi die buiten een restaurant zit waar Britney Spears met Justin Bieber aan het dineren is.
Op de terugweg moet je al die traptreden dus weer af. Het goede nieuws is dat toen we nog redelijk hoog op de berg waren de lucht volledig klaarde, waardoor ik foto´s heb kunnen maken die uitstekend werkten om tourgenoten die al eerder naar beneden waren gelopen - of de berg maar helemaal geskipt hadden - jaloers te maken. Het slechte nieuws is dat ik bij de afdaling uitgleed en mijn enkel verzwikte. Gelukkig was een lieve Amerikaanse vrouw waarmee ik afdaalde geneeskundestudent en bond zij mijn T-shirt om mijn voet, waarna ik concludeerde dat het eigenlijk best meeviel en het hele eind weer omlaag klom - hoewel ik vanaf de stad Machu Picchu (stad en berg hebben dezelfde naam omdat niemand weet hoe de stad eigenlijk heette, heel verwarrend) toch maar de bus naar Aguas Calientes nam. Daarna volgde veruit de duurste en meest luxe treinreis die ik ooit gemaakt heb - omdat het, buiten bergwandelen, de enige manier is om naar Aguas Calientes te komen buit de maatschappij hun monopolie uit door zeventig Amerikaanse dollar te vragen voor een treinreis van nog geen twee uur, maar daarvoor krijg je dan ook nootjes én een alcoholvrije cocktail. Vervolgens was het nog twee uur in een busje terug naar Cusco. Daar concludeerde ik dat het toch niet meeviel en strompelde stapje voor stapje de laatste veertig meter naar het hostel. De hostelman vond mij heel zielig en bood meteen aan het in te zwachtelen, waarna ik mijn schoen uittrok en concludeerde dat mijn enkel inmiddels drie keer de normale omvang had.
Inmiddels is hij alweer behoorlijk geslonken, maar ik heb er een heel nieuw vocabulaire bijgekregen in het Spaans (Ik heb mijn enkel verzwikt en hij is nogal opgezwollen. Heeft u ijs om het te koelen?). Daarnaast heb ik besloten toch maar een paar dagen extra in Cusco te blijven om te kijken of ik daarna weer wat beter loop.
Ik heb besloten dat dit de ideale gelegenheid is om mijzelf weer eens extra Spaanse les te geven. In La Paz had ik al bedacht dat ik er nu toch echt eens wat aan moest doen, en heb ik een boek van Isabel Allende en een van Gabriel Garcia Marquez gekocht. Ik ben in die van Allende begonnen en het goede nieuws is dat ik ook zonder woordenboek het verhaal begrijp. Het slechte nieuws is dat ik in elke zin van ten minste één woord geen idee heb wat het betekent. Nu ben ik dus met mijn notitieboekje en vertaal-app braaf woordenlijsten aan het opstellen. Dat wil zeggen, als ik niet te lui ben en stiekem Dan Brown op mijn e-reader ga lezen. Maar aangezien ik toch gehandicapt ben, wordt dit de grote doorbraak. Hoop ik.
-
29 Juli 2014 - 09:50
Mayke:
Hallo Anouk!
Dit is het eerste verhaal dat ik van je lees en ik vond hem erg leuk!:) Ik had met mezelf afgesproken dat ik binnenkort eens een inhaalrace moest gaan maken en er een paar uurtjes voor uit zou trekken, maar toen bleek ik ineens in de mailinglist te staan en een mail te ontvangen toen je dit verhaal postte... Wellicht dat jij me aan hebt gemeld omdat je mijn reacties miste?;)
Anyway, leuk om te lezen, nu op naar de rest!
xx, veel plezier en sterkte met je handicap,
Mayke -
29 Juli 2014 - 10:06
Sien:
Ayayay Caramba! Wat een onhandig gesukkel weer :) Wel goed voor je literatuurlijst! En fijn dat je medisch vocabulair ook weer verbeterd wordt. Misschien kun je nu lepradokter worden in de jungle.
Doe voorzichtig en kusjes !
Sien -
01 Augustus 2014 - 22:36
Klaas :
Hoi Anouk,
nu alweer in Lima, je hebt er aardig de sokken in.
Over sokken gesproken, hoe is het met je enkel?
veel plezier en interessante ontmoetingen toegewenst,
vrgr Klaasxx -
02 Augustus 2014 - 21:14
Anouk:
Mayke, ik werp de suggestie dat ik mensen bij uitblijven van reacties per e-mail lastigval verre van mij ;). Maar je hoeft niet in te halen hoor, ik wil je ook best in september vertellen hoe het was. Hoewel ik niet kan uitsluiten dat daar eerst wat gemopper op mensen die te lui zijn om mijn blog te lezen aan voorafgaat...
Sien, ik ga de suggestie zeker meenemen. Hoewel ik dan denk ik nog wel de leprasectie van mijn phrasebook-app nog een paar keer zou moeten doornemen.
Papa, mijn enkel is gezellig blauw met zwart. Maar ik loop weer als een kiviet. Of in ieder geval minder mank dan eerst :).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley