Potosí

Omdat ik me momenteel op een busstation zit te vervelen, ben ik mijn contacten in Nederland maar aan het bijhouden in het beschikbare internetcafeetje en dus deze blog aan het bijwerken.

Zondag voelde mijn buik zich inderdaad goed genoeg om naar potosi te vertrekken, nadat ik had geprobeerd Nederland - Mexico te kijken in het plaatselijke nederlandse café (ja, dat is er echt). Maar eigenlijk alleen maar omdat een Britse hostelgenoot me had meegevraagd en in het begin van de tweede helft heb ik het opgegeven en zijn we naar de markt gegaan (kan op het lijstje ´leuker dan voetbal kijken´). Daarna met een andere hostelgenoot de bus naar potosí genomen - de eerste bus sinds het begin van de reis die overdag was! Best logisch, omdat het maar drie uurtjes rijden is. Het beviel me erg goed, ik ben zo Nederlands dat ik bij iedere berg blijf denken: Wat mooi! Wat bijzonder! Een berg! Ik denk erover terug in Nederland een petitie te starten om Groningen te ontruimen en daar een berg te plaatsen. Maar dat idee is nog niet helemaal uitgewerkt.

Ik had gisteren mijn activiteitenniveau weer opgeschroefd naar twee op een dag - behoorlijk ambitieus, aangezien Potosí weer tweeduizend meter hoger ligt dan Sucre. Ofzo. In elk geval heel hoog. Het is een mijnstad, ooit een van de rijkste steden ter wereld vanwege al het zilver (je steekt nog eens wat op met dit activiteitenniveau). In de mijnen wordt nog steeds gewerkt. Nadat we hadden getekend dat we afstand deden van al het recht op leven gingen we op een tour door de mijnen. Als ze je in Bolivia een verklaring laten tekenen dat dingen mis kunnen gaan, is het ook echt een behoorlijk gevaarlijke tour. Daarnaast is het vooral deprimerend. Mannen werken vanaf een jaar of zestien, zeventien in de mijnen (hoewel er ook verhalen zijn over kinderen van 8 of 10 jaar oud die daar permanent werken, en andere basisschoolkinderen die er hun schoolvakanties doorbrengen). De mijnen zijn stoffig, donker, en krap. Ik wilde er eigenlijk alweer uit toen ik er vijf minuten in zat. Het is precies wat je je voorstelt van een mijn: een lange gang waar je net niet rechtop kan staan waar een soort treinrailsje overheen loopt. Af en toe moest de hele groep zo snel mogelijk naar de volgende inham rennen omdat er dan een karretje met tweeduizend kilo aan stenen langsgedenderd kwam. De mannen maken dagen van acht tot tien uur in de mijn - gedurende die tijd kunnen ze niet eten, want als je het mijnstof binnenkrijgt met je eten wordt je ziek. De levensverwachting voor mijnwerkers is 45 tot 55 jaar. De reden dat ze toch in de mijnen werken is dat ze er 450 - 650 euro per maand mee kunnen verdienen. Met andere banen in Bolivia zit je vaak tussen 100 en de 150 euro.

Na deze redelijk intense ochtend zijn we s middags (een Amerikaanse, een Zwitserse jongen en ik) naar een hot spring in de bergen gegaan - een natuurlijk rond meer met werkelijk een perfecte temperatuur. Daar was verder een groep Bolivianen - waarvan de kinderen in een naast het meer gelegen buitenzwembad speelden en de volwassenen niet zwommen. Er werd flink gestaard naar de buitenlanders in het meer. Ik geloof niet dat een bikini in Bolivia wordt beschouwd als een gebruikelijke manier om je te vertonen.

Daarna had ik het onzalige plan opgevat om pizza te gaan eten, waar ik de hele nacht misselijk van ben geweest omdat mijn buik niet meer doet aan het verwerken van eten wat na zes uur s avonds binnen komt. Vanochtend elf uur (nadat ik eindelijk een paar uur had geslapen en meteen door mijn wekker heen had geslapen) wilde ik vrolijk naar tupiza vertrekken, om vervolgens er door de hospita van het hostel erop gewezen te worden dat de bussen of om acht uur, half negen s ochtends gaan, of vanaf vijf uur weer. Om toch nog iets nuttigs te doen met mijn leven heb ik de muntmakerij bezocht (best een aanrader, mocht je binnenkort toevallig in potosí zijn). Op zich werd het na een maand reizen ook wel tijd om een keer naar een museum te gaan.

Net bleek in het busstation dat de eerste avondbussen niet om vijf uur maar om zeven uur gaan, en de meeste om negen uur s avons (wat ik een raadsel vind, aangezien de bussen er zes a zeven uur over doen en alle bussen dus op onmogelijke tijdstippen aankomen). Helaas is ook daarbij niet zeker of ze vertrekken, want de wegen worden weer geblokkeerd. Het is me niet helemaal duidelijk wie demonstreert of waarvoor en ik kan er om eerlijk te zijn momenteel ook niet echt mee zitten, ik hoop vooral dat ik hier vanavond nog wegkom en vannacht het hostel in Tupiza bereik.