Weekje in Sucre

Afgelopen week heb ik mij goed vermaakt in Sucre. Sucre is een prima plek om te zijn, en, zoals ik heb ontdekt, ook best een prima plek om ziek te zijn. Maar daarover later meer.

Sucre is erg mooi: Het voelt niet als een grote, gevaarlijke, lelijke stad met veel verkeer, maar als een lieflijk stadje met allerlei witte huizen. Daarnaast ligt het in de bergen. Over de Bolivianen had ik eerder opgemerkt dat ze niet bekendstaan als het summum van vriendelijk naar buitenlanders, maar ik heb er inmiddels een paar ontmoet die toch echt erg lief waren. Hieronder meer over mijn favoriete Boliviaan, maar ook de meneer die mij in de bus naar mijn reisplannen vroeg en de Boliviaanse politieke problematiek besprak was erg gezellig. Hij leerde me meteen wat Quechoa (de lokale taal). Optimistisch als ik ben ga ik ervanuit dat hij me daadwerkelijk ´dankjewel meneer´ heeft leren zeggen, maar de Canadese meisjes vonden het luidkeelse gelach van alle Bolivianen op de bus iets anders suggereren. Ik denk echter dat het gewoon hilarisch is om een ontzettend blank iemand Quechoa te horen spreken. We zullen het hoe dan ook nooit weten want ik ben de zin onmiddellijk weer vergeten.

Qua foto´s heb ik een dubbele handicap: De meeste Bolivianen zijn er niet van gediend op de camera te worden gezet, én ik ben door mijn ikea batterijen heen en koop nu lokaal batterijen. Die van de Braziliaanse supermarkt kregen mijn camera uberhaupt niet aan de praat, die van het half-marktkraam-half-winkeltje in Quijarro houden het 3 a 4 foto´s vol en die uit de supermarkt in Santa Cruz een foto of twintig. Tja. Lastig. Vooral omdat de prijzen van de batterijen over het algemeen bepaald niet onderdoen voor die van de Amsterdamse Ikea. Over de hekel van Bolivianen aan foto´s: Er zijn trouwens kindertjes die aan deze aversie niet meedoen, en er zelfs erg enthousiast van worden. Zie foto´s.

Veel mensen blijven hier een tijdje om lessen Spaans te nemen. Ik heb overwogen dat ook te doen, maar besloot toch dat ik maar gewoon door moest gaan met een beetje met mensen kletsen en dat het dan vast ook wel goed zou komen. Ik heb wisselende gevoelens over het succes van mijn Spaans, en in het bijzonder afgelopen woensdag. Het komt vooral dat alle hostelgenoten bij hun eerste les spaans al allerlei stencils meenemen, waarna ik denk: Aha, wat handig, een woordenlijst voor kleren. Ik wist eigenlijk helemaal niet hoe je trui zegt in het Spaans. Dat is eigenlijk niet zo best. Woensdagmiddag vertrokken we echter met een groepje hostelgenoten (uit Canada, de VS, Engeland, Australië en ik dus uit Nederland. Het was een gemengd gezelschap) uit Sucre om de zeven watervallen te bezoeken hier in de buurt. Wij vroegen ons af hoe we nou precies moesten lopen en besloten het in de buurt van het plaatselijke dorpje een tienjarig jongentje te vragen. Dit was Juan. Juan is met afstand mijn favoriete Boliviaan. Juan legde ons uit hoe we moesten gaan en bleek daarna best bereid met ons mee te gaan. Daarna heb ik, deels omdat ik als enige behoorlijk Spaans sprak, een paar uur met Juan gepraat. Nadat Juan mij vroeg waar ik vandaan kwam, vertelde hij me dat Amsterdam de hoofstad van Nederland was. Ik was diep onder de indruk. Kennelijk was dat de gewenste reactie, want Juan heeft mij daarna meteen verteld wie de huidige Franse president was, en wie de vorige was, en wie de voormalige first lady van Frankrijk was. Dus toen liep ik zomaar door de bergen Europese politiek, het dagelijkse Boliviaanse basisschoolleven en Amsterdamse vervoersmiddelen te bespreken. Juan wilde later graag gids worden en hij is erg getalenteerd. Niet alleen liet hij ons zien hoe we bij de watervallen kwamen, maar ook was hij niet te beroerd om uit te leggen hoe je precies over de rotsblokken moest klimmen om bij de hoger gelegen watervallen te komen (geen overbodige luxe, het was een behoorlijke klauterpartij) en wees hij als het zo uitkwam ook even een vogel aan. Of vertelde in welk seizoen het water het helderst was. Oftewel, ik was erg blij dat ik Spaans sprak.

Naast het klauteren naar watervallen heb ik ook in de bergen geklommen - dat vond ik vooral in het begin doodeng. In de klimhal liep ik altijd volledig blauwe knieen op, maar als ik hier zou vallen, zou ik een paar goede sneeen oplopen. Na daadwerkelijk te zijn gevallen bleek het vooral te gaan om schaafwonden - dus nu hebben mijn knieen rondom gezellige schaafwonden. Ze zijn natuurlijk ook gewoon gezellig blauw.

Ook ben ik dus een beetje ziek geworden. Het komt een beetje met vlagen. Eigenlijk is het een cyclische beweging van ziek zijn: Ik voel me nogal slap. Ik eet wat. Ik ben misselijk. Het eten zakt en ik voel me even prima. Ofwel ik word weer hongerig en slap, ofwel er komt een fase van onbestemde buikpijn. Of althans, iets wat ik het best kan beschrijven als een funny tummy. Ik besluit weer wat te eten. Het proces begint opnieuw. Ik gebruik dit gegeven vooral om te spijbelen en mijn activiteiten te beperken tot een per dag. (Eergisteren heb ik voetstapjes van dinosaurussen bekeken op een verticale rotswand. Gisteren was het klimmen. Vandaag was het naar het internetcafe. Ik geef toe, iets minder actief.) Gelukkig zwierf in het hostel het boek Tonio rond (wie er op het onzalige plan komt om zo´n enorm gevaarte mee te slepen op reis is me een raadsel), dus die ben ik nu aan het lezen. En tegen hostelgenoten aan het klagen over ziek zijn. Hoewel het vandaag alweer wat beter gaat dan gister. Daarnaast vind ik dat het onbestemde ziek zijn ook recht geeft op minstens dertien uur slaap per etmaal. Ik ben erg gelukkig in het hostel (denk: Comfortabele bedden, dakterras, keuken met pannen mét handvat, warm water in de badkamer), dus vind eigenlijk dat mijn lijf wel een goede plek heeft uitgezocht om in protest te gaan tegen het reizen (ik verdenk mijn lichaam ervan eigenlijk helemaal geen voedselvergiftiging op te hebben gelopen, maar na een maand niet meer de gebruikelijke cruesli in de ochtend, volkoren boterham met houmous tussen de middag en pastamaaltijd ´s avonds gewoon in staking te zijn gegaan. Wellicht geïnspireerd door Bolivianen die bij alles waar ze het mee oneens zijn de wegen te blokkeren.)

Omdat ik nu toch wel vrij lang in Sucre heb rondgehangen en maar eens moet ophouden met ziek zijn, denk ik dat ik morgen maar weer eens doorga in de richting van Potosí. Maar het wordt nog een interessante kwestie hoe mijn buik daarover denkt. Ik ga er eerst maar eens dertien uur over slapen.