Wilde avonturen
Door: anoukbiersteker
Blijf op de hoogte en volg Anouk
13 December 2011 | Mexico, Atizapán de Zaragoza
Hallo allemaal!
Ten eerste zal ik jullie allemaal uit de stress halen: ik heb al mijn vakken gehaald hoor. Ik kan met opgeheven hoofd terugkeren naar Nederland.
Ik heb niet zo heel veel tijd om een verslag te schrijven want ik sta op het punt de nachtbus naar San Cristobal in de provincie Chiapas te nemen (zoek maar op op de kaart.)
Ik weet niet zo goed waar ik de laatste keer precies was gebleven, maar goed, we zijn nog een paar dagen in Guanajuato gebleven, waar het de dag dat ik het verslag schreef trouwens stervenskoud was opeens (de dag ervoor rondparaderen in een zomerjurkje, die zondag om 3 uur smiddags al klappertandend in mijn dikke trui met jack eroverheen op zoek naar een warme koffietent. Desondanks was guanajuato heel leuk en schattig, allemaal leuke kleine straatjes en een mummiemuseum met allemaal lijken van een paar honderd jaar oud. Je moet er maar van houden hoor, al die dode mensen bekijken. Trouwens, als je er een hebt gezien, hebt je ze allemaal wel gezien, een paar eeuwen na onze dood zijn we allemaal even afzichtelijk.
Na deze opbeurende ontdekking en een paar leuke dagen in Guanajuato zijn we doorgegaan naar Guadalajara, wat bijna het tegenovergestelde is - zo´n echte Amerikaanse in blokken verdeelde stad (wel lekker overzichtelijk) met een aantal heel mooie grote overheidsgebouwen en musea. Die overheidsgebouwen zijn half toeristische trekpleister, met mooie muurschilderingen en dergelijke, en half nog gewoon overheidskantoor, waardoor je de hele tijd ruimtes inkijkt waar ambtenaren aan het werk zijn. Wie zei dat de Mexicaanse overheid niet transparant was.
Naast braaf de toeristendingen doen en naar de internationale boekenbeurs gaan heb ik mijn tijd ook besteed aan het bezoeken van een honderd jurkenwinkels. De helft van de winkels in Guadalajara verkoopt jurken (bij voorkeur heel lelijke) en ik had bedacht dat ik een jurk voor de kerst wilde kopen (nog nooit eerder gedaan, maar zoveel jurken zien de hele dag zorgt dat dat soort plannen zomaar ontstaan). Ik was heel goed in het niet doen van impulsaankopen, dus ik had honderd jurken aangepast toen ik nog steeds moest besluiten welke ik daarvan moest kopen. Uiteindelijk had ik mijn keuze gemaakt een halfuur voor sluitingstijd op de dag van mijn vertrek, en toen moest ik nog naar twee verschillende winkels op verschillende plekken om twee verschillende jurken te kopen (hee, ik zei dat ik een jurk wilde voor kerst, er zijn twee kerstdagen in Nederland). Nou, ik heb gerend en de verkoopsters hebben gelachen kan ik je vertellen, maar uiteindelijk had ik zo´n negen minuten voor sluitingstijd allebei de jurken, dus in feite ruim op tijd.
Daarna weer terug naar Mexico-stad, waar ik de volgende dag, op 5 december, Sinterklaas heb gevierd met Jorges familie. Ik had er van tevoren niet zo over nagedacht, maar als je met zn tienen sinterklaas viert, en iedereen koopt zo´n beetje een kadootje voor iedereen, dan ben je een goede tijd zoet met Sinterklaas, haha. Maar het was echt een uitstekende sinterklaasviering hoor, met dingen als een muts of handschoenen als kadootje, met gedichten in het Spaans (sinterklaas spreekt heel goed spaans, dat heb je als je al tweehonderd jaar in Spanje woont), en sinterklaasliedjes op de achtergrond, en kadootjes uit een echte juten zak, en pepernoten, en mijn sinterklaaskadootjes ook nog in Sinterklaaspapier. Met sinterklaasetiket. Ik durf te weddden dat jullie daar in Nederland lang niet zo´n goede sinterklaasviering hebben gehad.
Nouja, na dat feest de volgende ochtend nog een tentamen gemaakt en een Mexicaanse vriend overgehaald mijn eindopdracht voor Spaans voor buitenlanders te maken, en na nog wat afscheidsontmoetingen met Mexicanen was ik daarna klaar om naar de stranden in Oaxaca te vertrekken. Dat is trouwens nog lang niet makkelijk, ik heb daar ongeveer een dag over gedaan omdat er niet zoveel bussen er direct naartoe gaan. Maar ik heb op mijn tussenstop nog wel een taxichauffeur ontmoet die mij vroeg hoe groot Nederland was, en naast welke landen het lag, en of Duitsland groter was, en of dat eigenlijk allemaal in Europa lag (ik vraag me af wat hij anders voor ogen had... Azie? Afrika?) Daarna ging ik eten in een restaurant waar de ober meteen vroeg :´kom je uit nederland of uit belgie?´ en ben ik de rest van de maaltijd half in het Nederlands bediend en hebben we over Herman Brood gepraat. Dat vond ik wel een contrast. Hierna kon ik dus de nachtbus naar Puerto Escondido nemen, een redelijk toeristisch kustplaatsje, waar ik naar een hostel ging waar geen warm water was (het is daar het hele jaar zo warm dat je koud kunt douchen) en daar ben ik maar op het strand gaan liggen. Dat was eigenlijk alles wat ik die dag gedaan heb en dat was best prettig. Ik ontmoette meteen een Amerikaans meisje, met wie ik besloot de volgende dag op een dolfijn-kijk-tripje te gaan. Zoals gezegd, die dag een beetje van het ene strand naar het volgende en weer terug gegaan, nog gesnorkeld om de visjes te bekijken en leuke foto´s van het strand, zee, en rotslandschap gemaakt. De volgende dag dus vroeg ons bed uit om dolfijnen te gaan bekijken. Nadat we een aantal zeeschildpadden hadden gezien en een enorme vis hadden gevangen (dat blijkt best moeilijk te zijn... grote vissen trekken aan die vislijn en als je te hard terugtrekt dan breekt de lijn. Dus een uitgebreid gevecht met de vis bekeken voordat ze hem naast de boot hadden, er een haak insloegen en binnenhaalden... Bloedende grote spartelende vissen zijn een beetje eng), begonnen de tourgidsen een beetje zenuwachtig te worden vanwege het gebrek aan dolfijnen, maar opeens zagen we toch nog een groep zwemmen. Ik stelde me een beetje voor dat er ergens een dolfijn zou zijn, de gids dan zou roepen: kijk! en dat als je geluk had je m dan in derdaad net boven water uit zag komen, maar in werkelijkheid voeren we een halfuur lang met een hele groep dolfijnen om de boeg. We waren ons al af aan het vragen waarom ze zo graag om de boeg van boten heen zwommen... vinden ze leuk? Daar zijn leuke golven? Het antwoord bleek te zijn dat ze dat helemaal niet leuk vinden, maar dat ze boten maar eng vinden, dus dat de groep waarin ze met z´n 200en leven er vanweg zwemt, terwijl er een groep van vijftien of meer dolfijnen met de boot mee gaat zwemmen om het vervolgens van de groep weg te leiden. Best wel slim en best wel leuk voor toeristen. We zijn er ook nog mee in het water gedoken, maar dat komt neer op achter de dolfijnen aan zwemmen, die vervolgens van jou wegzwemmen. Toch wel erg leuk hoor, achter die vinnen aanzwemmen. Ik voelde me heel avontuurlijk. Ik was alweer best op tijd terug en dus ging ik maar nadenken wat ik met de rest van de dag en de rest van de vakantie ging doen. Ik bedacht opeens dat ik heel graag paard wilde rijden, dus ik in mijn reisgids opzoeken waar dat goed zou kunnen. Vervolgens kwam Fiona, een Engelse medereizigster uit het hostel langs, en zei dat ze vandaag een ander strand ging bezoeken, dus ik besloot mee te gaan. We liepen echter langs de toeristeninformatie, waar ik besloot naar het hele paardengedoe ging informeren. Toen bleek er in de buurt ook een rit georganiseerd te worden, maar die ging over een halfuur al weg... Ik had gepland de volgende ochtend weg te gaan, dus ik belde meteen, nam een taxi terug naar het hostel, kleedde me om, en daarna bleek het vervoer naar de ranch al klaar te staan. Aldaar bleek dat al mijn gehaast niet nodig te zijn geweest: Ik was de enige klant die met de rit mee zou gaan, en eigenlijk ook de enige klant in op zijn minst enkele dagen. De gids vertelde dat hij een fijn, rustig paard voor me had gezadeld wat graag langzaam ging. Tja, toen heb ik toch maar geinformeerd of hij niet een iets vlotter paard had, en dat heb ik toen inderdaad gekregen. Het bleek een ontzettend leuk paardje te zijn, maar meer over dit avontuur als ik niet bijna een bus moet halen. Dan zal ik jullie ook vertellen over hoe ik ´s avonds in een taxi kwam te zitten terwijl ik half naar paard, half naar zee rook, op weg naar een bruiloft van een nicht van een mexicaan die ons ondertussen serenades aan het geven was door met de radio mee te zingen. Ook meer over de babyschildpadjes die ik op de volgende bestemming naar zee heb gebracht, en de krokodil die zo dichtbij was dat we ons toch bezorgd afvroegen of krokodillen nou 6 meter of 6 feet (voeten?) lang heel erg snel kunnen voortbewegen. En over hoe ik er iets te laat achter kwam dat er malaria heerst in mijn volgende geplande bestemming, terwijl ik geheel malariapilloos was. Over dat alles meer.
Als je trouwens hoopt op leuke foto´s... tja, die zal ik pas uploaden als ik terug in Nederland ben, dus nog even geduld :). Tot de volgende keer!
Liefs, Anouk
Ten eerste zal ik jullie allemaal uit de stress halen: ik heb al mijn vakken gehaald hoor. Ik kan met opgeheven hoofd terugkeren naar Nederland.
Ik heb niet zo heel veel tijd om een verslag te schrijven want ik sta op het punt de nachtbus naar San Cristobal in de provincie Chiapas te nemen (zoek maar op op de kaart.)
Ik weet niet zo goed waar ik de laatste keer precies was gebleven, maar goed, we zijn nog een paar dagen in Guanajuato gebleven, waar het de dag dat ik het verslag schreef trouwens stervenskoud was opeens (de dag ervoor rondparaderen in een zomerjurkje, die zondag om 3 uur smiddags al klappertandend in mijn dikke trui met jack eroverheen op zoek naar een warme koffietent. Desondanks was guanajuato heel leuk en schattig, allemaal leuke kleine straatjes en een mummiemuseum met allemaal lijken van een paar honderd jaar oud. Je moet er maar van houden hoor, al die dode mensen bekijken. Trouwens, als je er een hebt gezien, hebt je ze allemaal wel gezien, een paar eeuwen na onze dood zijn we allemaal even afzichtelijk.
Na deze opbeurende ontdekking en een paar leuke dagen in Guanajuato zijn we doorgegaan naar Guadalajara, wat bijna het tegenovergestelde is - zo´n echte Amerikaanse in blokken verdeelde stad (wel lekker overzichtelijk) met een aantal heel mooie grote overheidsgebouwen en musea. Die overheidsgebouwen zijn half toeristische trekpleister, met mooie muurschilderingen en dergelijke, en half nog gewoon overheidskantoor, waardoor je de hele tijd ruimtes inkijkt waar ambtenaren aan het werk zijn. Wie zei dat de Mexicaanse overheid niet transparant was.
Naast braaf de toeristendingen doen en naar de internationale boekenbeurs gaan heb ik mijn tijd ook besteed aan het bezoeken van een honderd jurkenwinkels. De helft van de winkels in Guadalajara verkoopt jurken (bij voorkeur heel lelijke) en ik had bedacht dat ik een jurk voor de kerst wilde kopen (nog nooit eerder gedaan, maar zoveel jurken zien de hele dag zorgt dat dat soort plannen zomaar ontstaan). Ik was heel goed in het niet doen van impulsaankopen, dus ik had honderd jurken aangepast toen ik nog steeds moest besluiten welke ik daarvan moest kopen. Uiteindelijk had ik mijn keuze gemaakt een halfuur voor sluitingstijd op de dag van mijn vertrek, en toen moest ik nog naar twee verschillende winkels op verschillende plekken om twee verschillende jurken te kopen (hee, ik zei dat ik een jurk wilde voor kerst, er zijn twee kerstdagen in Nederland). Nou, ik heb gerend en de verkoopsters hebben gelachen kan ik je vertellen, maar uiteindelijk had ik zo´n negen minuten voor sluitingstijd allebei de jurken, dus in feite ruim op tijd.
Daarna weer terug naar Mexico-stad, waar ik de volgende dag, op 5 december, Sinterklaas heb gevierd met Jorges familie. Ik had er van tevoren niet zo over nagedacht, maar als je met zn tienen sinterklaas viert, en iedereen koopt zo´n beetje een kadootje voor iedereen, dan ben je een goede tijd zoet met Sinterklaas, haha. Maar het was echt een uitstekende sinterklaasviering hoor, met dingen als een muts of handschoenen als kadootje, met gedichten in het Spaans (sinterklaas spreekt heel goed spaans, dat heb je als je al tweehonderd jaar in Spanje woont), en sinterklaasliedjes op de achtergrond, en kadootjes uit een echte juten zak, en pepernoten, en mijn sinterklaaskadootjes ook nog in Sinterklaaspapier. Met sinterklaasetiket. Ik durf te weddden dat jullie daar in Nederland lang niet zo´n goede sinterklaasviering hebben gehad.
Nouja, na dat feest de volgende ochtend nog een tentamen gemaakt en een Mexicaanse vriend overgehaald mijn eindopdracht voor Spaans voor buitenlanders te maken, en na nog wat afscheidsontmoetingen met Mexicanen was ik daarna klaar om naar de stranden in Oaxaca te vertrekken. Dat is trouwens nog lang niet makkelijk, ik heb daar ongeveer een dag over gedaan omdat er niet zoveel bussen er direct naartoe gaan. Maar ik heb op mijn tussenstop nog wel een taxichauffeur ontmoet die mij vroeg hoe groot Nederland was, en naast welke landen het lag, en of Duitsland groter was, en of dat eigenlijk allemaal in Europa lag (ik vraag me af wat hij anders voor ogen had... Azie? Afrika?) Daarna ging ik eten in een restaurant waar de ober meteen vroeg :´kom je uit nederland of uit belgie?´ en ben ik de rest van de maaltijd half in het Nederlands bediend en hebben we over Herman Brood gepraat. Dat vond ik wel een contrast. Hierna kon ik dus de nachtbus naar Puerto Escondido nemen, een redelijk toeristisch kustplaatsje, waar ik naar een hostel ging waar geen warm water was (het is daar het hele jaar zo warm dat je koud kunt douchen) en daar ben ik maar op het strand gaan liggen. Dat was eigenlijk alles wat ik die dag gedaan heb en dat was best prettig. Ik ontmoette meteen een Amerikaans meisje, met wie ik besloot de volgende dag op een dolfijn-kijk-tripje te gaan. Zoals gezegd, die dag een beetje van het ene strand naar het volgende en weer terug gegaan, nog gesnorkeld om de visjes te bekijken en leuke foto´s van het strand, zee, en rotslandschap gemaakt. De volgende dag dus vroeg ons bed uit om dolfijnen te gaan bekijken. Nadat we een aantal zeeschildpadden hadden gezien en een enorme vis hadden gevangen (dat blijkt best moeilijk te zijn... grote vissen trekken aan die vislijn en als je te hard terugtrekt dan breekt de lijn. Dus een uitgebreid gevecht met de vis bekeken voordat ze hem naast de boot hadden, er een haak insloegen en binnenhaalden... Bloedende grote spartelende vissen zijn een beetje eng), begonnen de tourgidsen een beetje zenuwachtig te worden vanwege het gebrek aan dolfijnen, maar opeens zagen we toch nog een groep zwemmen. Ik stelde me een beetje voor dat er ergens een dolfijn zou zijn, de gids dan zou roepen: kijk! en dat als je geluk had je m dan in derdaad net boven water uit zag komen, maar in werkelijkheid voeren we een halfuur lang met een hele groep dolfijnen om de boeg. We waren ons al af aan het vragen waarom ze zo graag om de boeg van boten heen zwommen... vinden ze leuk? Daar zijn leuke golven? Het antwoord bleek te zijn dat ze dat helemaal niet leuk vinden, maar dat ze boten maar eng vinden, dus dat de groep waarin ze met z´n 200en leven er vanweg zwemt, terwijl er een groep van vijftien of meer dolfijnen met de boot mee gaat zwemmen om het vervolgens van de groep weg te leiden. Best wel slim en best wel leuk voor toeristen. We zijn er ook nog mee in het water gedoken, maar dat komt neer op achter de dolfijnen aan zwemmen, die vervolgens van jou wegzwemmen. Toch wel erg leuk hoor, achter die vinnen aanzwemmen. Ik voelde me heel avontuurlijk. Ik was alweer best op tijd terug en dus ging ik maar nadenken wat ik met de rest van de dag en de rest van de vakantie ging doen. Ik bedacht opeens dat ik heel graag paard wilde rijden, dus ik in mijn reisgids opzoeken waar dat goed zou kunnen. Vervolgens kwam Fiona, een Engelse medereizigster uit het hostel langs, en zei dat ze vandaag een ander strand ging bezoeken, dus ik besloot mee te gaan. We liepen echter langs de toeristeninformatie, waar ik besloot naar het hele paardengedoe ging informeren. Toen bleek er in de buurt ook een rit georganiseerd te worden, maar die ging over een halfuur al weg... Ik had gepland de volgende ochtend weg te gaan, dus ik belde meteen, nam een taxi terug naar het hostel, kleedde me om, en daarna bleek het vervoer naar de ranch al klaar te staan. Aldaar bleek dat al mijn gehaast niet nodig te zijn geweest: Ik was de enige klant die met de rit mee zou gaan, en eigenlijk ook de enige klant in op zijn minst enkele dagen. De gids vertelde dat hij een fijn, rustig paard voor me had gezadeld wat graag langzaam ging. Tja, toen heb ik toch maar geinformeerd of hij niet een iets vlotter paard had, en dat heb ik toen inderdaad gekregen. Het bleek een ontzettend leuk paardje te zijn, maar meer over dit avontuur als ik niet bijna een bus moet halen. Dan zal ik jullie ook vertellen over hoe ik ´s avonds in een taxi kwam te zitten terwijl ik half naar paard, half naar zee rook, op weg naar een bruiloft van een nicht van een mexicaan die ons ondertussen serenades aan het geven was door met de radio mee te zingen. Ook meer over de babyschildpadjes die ik op de volgende bestemming naar zee heb gebracht, en de krokodil die zo dichtbij was dat we ons toch bezorgd afvroegen of krokodillen nou 6 meter of 6 feet (voeten?) lang heel erg snel kunnen voortbewegen. En over hoe ik er iets te laat achter kwam dat er malaria heerst in mijn volgende geplande bestemming, terwijl ik geheel malariapilloos was. Over dat alles meer.
Als je trouwens hoopt op leuke foto´s... tja, die zal ik pas uploaden als ik terug in Nederland ben, dus nog even geduld :). Tot de volgende keer!
Liefs, Anouk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
