Dagelijks leven in Mexico
Door: anoukbiersteker
Blijf op de hoogte en volg Anouk
19 Augustus 2011 | Mexico, Ciudad López Mateos
Hallo allemaal,
Er zijn inmiddels alweer bijna twee weken voorbij dus een goed moment om te vertellen hoe mijn dagelijks leven hier er zo’n beetje uitziet.
Oh voor ik het vergeet, jullie vragen je misschien af hoe het zat met die bom hier (hier was het geen groot nieuws, meeste studenten waren gewoon zeer tevreden met een extra anderhalve dag vrij). Het ging om een terroristische anti-technologie groep volgens sommige bronnen uit Spanje (dan snap ik al helemaal niet wat ze hier moeten) die een bom hadden gestuurd naar een professor die werkte aan nano-technologie. Volgens mij had de bom eigenlijk meer effect moeten hebben maar anti-technologiegroepen zijn natuurlijk niet de beste bommakers, dat lijkt me duidelijk. De nano-professor had wonden aan z'n gezicht en handen en de tweede professor aan een voet. Jaja, zit je midden in een drugsoorlog, word je aangevallen door de Spaanse anti-technologen.
Terug naar wat ik hier doe. Ik ga hier naar school. Het lijkt hier veel meer op de middelbare school dan de VU, zo heb ik alle leslokalen in klaslokalen, en moet je verplicht aanwezig zijn. Als je vijf minuten te laat bent, ben je te laat voor de aanwezigheidsinventarisatie en heb je dus een absentie (is me al een keer overkomen toen ik de afstand tussen de sportzaal en het klaslokaal onderschatte – de campus is echt groot). Vier absenties (of twee als je maar één keer in de week een vak hebt) betekent dat je gezakt bent voor het vak. Ik ben na de eerste week veranderd van vak, in plaats van de ethiekklas waarvan de docent geen Engels sprak een ander vak, waarvan de docent wel Engels sprak en de hele les ook in het engels was, maar twee dagen na de eerste les kwam ik erachter dat een deel van de literatuur in het Spaans is – gran problema. Ik liep ook al ernstig achter want de docent heeft een grote passie voor mindmaps (soort woordenweb) en van de eerste twee teksten had de rest van de klas dus al een mindmap gemaakt, die krijg je becijferd terug en dat telt weer mee voor je examen. Je kunt je de cultuurshock voorstellen voor iemand die gewend is eens in de twee maanden een paar tentamens te maken en op basis daarvan een vak wel of niet te halen.
Gelukkig heb ik voor twee van mijn zes vakken een professor die het zelf ook niet zo op huiswerk lijkt te hebben. De man is gek op studeren (naar eigen zeggen de reden is dat hij drie keer is getrouwd en daarna gescheiden) en heeft twee bachelors, twee masters, twee doctoraten (is dat het woord?) en weet dus alles. Ondanks dat het principe hoorcollege hier niet echt bestaat houdt hij graag lange, bloemrijke verhalen, waar hij af en toe ook wat van zijn eigen (licht Freudiaanse) theorieën in verwerkt. In plaats van huiswerk deelt hij de stof meestal op in hoofdstukken die hij dan verdeelt over groepjes in de klas die die stof mogen presenteren. Dat alles maakt hem natuurlijk al mijn favoriete docent, maar daarnaast heeft hij ook nog iedere dag een andere stropdas om die ik graag mag bestuderen – mijn favoriet tot nog toe was die met de foto van Elvis Presley, hoewel die met het fresco van Michelangelo ook leuk was. Daarnaast is het ontzettend grappig dat hij Engels met een Frans accent niet verstaat – het vergaat hier van de Franse uitwisselingsstudenten, en één van hen heeft drie keer de vraag “Who built Theotihuacan?” (plaats met pyramides) moeten herhalen.
Ik krijg dus van mijn normale vakken al redelijk wat huiswerk, maar daarnaast is de teatro klas ook wat theoretischer dan ik me had voorgesteld. De eerste les werd er zeker de eerste vijf kwartier alleen maar gepraat – hetgeen wat nog het meest met theater te maken had was het voorstelrondje waarbij we onze naam, leeftijd, studie en waarom we teatro hadden gekozen mochten zeggen. Aangezien ik in het nederlands al niet zo’n goede reden had waarom ik nou theater had gekozen, was dat in het Spaans helemaal een uitdaging. Ik werd me er ook pijnlijk van bewust dat ik niet alleen de enige was die niet Spaans als moedertaal had, maar ook de enige met een huid waaraan je het kunt zien of je bloost. Hierna ging de professor nog rustig een tijdje door in het Spaans – ik ving af en toe wat woorden op, zoals ‘la mas importante’, maar dat leidde er vooral toe dat ik nerveus werd omdat ik blijkbaar had gemist wat het belangrijkste nou eigenlijk was. Ook begreep ik dat rokjes en jurkjes werden afgeraden, maar of spijkerbroeken nou wel of niet aangeraden werden? Nee, ook spijkerbroeken waren niet geschikt, omdat in de lessen blijkbaar ook wel wat fysieke oefeningen zaten – tja, spijkerbroeken, rokjes en jurkjes zijn mijn hele garderobe hier. (Gelukkig is er wel meer nodig dan zulke opmerkingen om Mexicanen uit hun geliefde spijkerbroek te krijgen – de volgende les kwam iedereen weer gewoon in hun jeans aan.) We hadden ook weer in teams opdracht gekregen om informatie op te zoeken over wat Mexicaanse toneelschrijvers (volgens mij), dit was ik totaal vergeten tot ik de volgende les aankwam, maar die les hebben we dus vooral naar andere studenten geluisterd die hun huiswerk presenteerden – waar ik wederom vrij weinig van meekreeg.
Maar goed, genoeg over het fascinerende leven op school hier. Vrolijk nieuws: Ik ben nog helemaal niet ziek geworden! Geen idee waarom niet, ik doe hier allemaal roekeloze dingen. Ik laat ijsklontjes in mijn drinken gooien bij twijfelachtige restaurantjes (dat betekent dus bevroren kraanwater, kraanwater hoor je niet te drinken), ik eet allemaal rauwe groente (hoor je hier eigenlijk te desinfecteren), ik heb een hamburger (jaja, met rauwe groente erop) gegeten van een standje op straat, ik koop fruit waar je bij aankoop eerst de fruitvliegjes vandaan moet jagen (ze verkopen hier volgens mij uitsluitend fruit wat over twee of drie dagen zeker begint te rotten) en vlees bij de carnicería die alles, inclusief kipfilet, op kamertemperatuur heeft liggen (nouja, hier dus een graad of 25). Maar ziek worden, ho maar.
Ik heb ook de oorzaken van obesitas in Mexico ontdekt. Ten eerste zijn ze hier gek op zoete troep, vooral qua drinken. Ik bestel inmiddels maar meestal gewoon water in restaurants (daarmee zijn ze trouwens niet lullig, ik heb al een keer een anderhalveliterfles gekregen). Ten tweede lijken ze het fenomeen groente nog niet echt te begrijpen. Als je in een restaurants tacos (zijn hier meestal niet van die harde schelpen, maar kleine tortillas) met bijvoorbeeld bistek (soort biefstuk vlees) bestelt, is dat ook precies wat je krijgt. Eventueel nog wat kaas eroverheen, maar op een fijn tomatensausje of zeg wat paprika of champignons erbij hoef je niet te rekenen. Het is overigens best lekker maar wel echt droog en zwaar, en Sonja Bakker zou er denk ik haar wenkbrauwen over fronsen.
In de restaurantjes hier in de buurt is het eten vaak zo goedkoop dat je nauwelijks voor dat geld zelf kan koken. Voor twee of drie euro heb je een behoorlijke maaltijd – en dat terwijl ik boodschappen doen hier nauwelijks goedkoper vindt dan in Nederland. Het is overigens wel leuker – hier in de buurt heb je een bakkertje (met echt vers brood – niet die fabriekstroep die een maand houdbaar is), een groenteboer (die met dat bijna rottende fruit) en een slagerij (die zonder koeling), en daarnaast allemaal kleine supermarktjes – soort van kruideniers. Daarvan hebben een flink aantal Goudse kaas – briljant, een Duitse jongen vertelde me dat hij in de VS had gewoond en dat nergens kon vinden, hier verkopen allerlei miniwinkeltjes het. Sowieso krijg ik niet echt de kans om Nederlands eten te missen (oke, behalve volkoren brood dan), ik heb al een keer pannenkoeken gebakken met mijn Nederlandse huisgenoten, en daarnaast werk ik me moeizaam door de enorme hoeveelheid drop heen die ik heb meegenomen (vooral grappig omdat ik in Nederland zelden drop at). Dat is trouwens heel leuk om aan buitenlanders te geven en de reactie te zien – na een paar incidenten met heel zoute drop check ik meestal wel eerst welk dropje ze gepakt hebben. Conclusie: Schotten en Duitsers zijn de beste dropeters, Fransen de slechtsten, en de Mexicanen zitten er ergens tussenin.
Ik zou echt nog veel meer kunnen vertellen (wie mij goed kent weet dat daar vaak sowieso niet veel voor nodig is), maar ik vind het wel weer eens mooi worden, over een week, of twee, zal ik wel weer een nieuw verhaal plaatsen. Ik vind het al behoorlijk grappig dat er nu allemaal mensen verhalen lezen over vakken die ik volg en docenten die ik heb terwijl niemand het zou lezen als ik het gewoon over school in Nederland had (maar feedback over welke delen echt te saai waren om een spannende reisblog in stand te houden zijn welkom).
En ik wacht met spanning af wie er een even lang verhaal over zijn eigen leven, werk, school en vakantie terug stuurt!
Liefs, Anouk
Er zijn inmiddels alweer bijna twee weken voorbij dus een goed moment om te vertellen hoe mijn dagelijks leven hier er zo’n beetje uitziet.
Oh voor ik het vergeet, jullie vragen je misschien af hoe het zat met die bom hier (hier was het geen groot nieuws, meeste studenten waren gewoon zeer tevreden met een extra anderhalve dag vrij). Het ging om een terroristische anti-technologie groep volgens sommige bronnen uit Spanje (dan snap ik al helemaal niet wat ze hier moeten) die een bom hadden gestuurd naar een professor die werkte aan nano-technologie. Volgens mij had de bom eigenlijk meer effect moeten hebben maar anti-technologiegroepen zijn natuurlijk niet de beste bommakers, dat lijkt me duidelijk. De nano-professor had wonden aan z'n gezicht en handen en de tweede professor aan een voet. Jaja, zit je midden in een drugsoorlog, word je aangevallen door de Spaanse anti-technologen.
Terug naar wat ik hier doe. Ik ga hier naar school. Het lijkt hier veel meer op de middelbare school dan de VU, zo heb ik alle leslokalen in klaslokalen, en moet je verplicht aanwezig zijn. Als je vijf minuten te laat bent, ben je te laat voor de aanwezigheidsinventarisatie en heb je dus een absentie (is me al een keer overkomen toen ik de afstand tussen de sportzaal en het klaslokaal onderschatte – de campus is echt groot). Vier absenties (of twee als je maar één keer in de week een vak hebt) betekent dat je gezakt bent voor het vak. Ik ben na de eerste week veranderd van vak, in plaats van de ethiekklas waarvan de docent geen Engels sprak een ander vak, waarvan de docent wel Engels sprak en de hele les ook in het engels was, maar twee dagen na de eerste les kwam ik erachter dat een deel van de literatuur in het Spaans is – gran problema. Ik liep ook al ernstig achter want de docent heeft een grote passie voor mindmaps (soort woordenweb) en van de eerste twee teksten had de rest van de klas dus al een mindmap gemaakt, die krijg je becijferd terug en dat telt weer mee voor je examen. Je kunt je de cultuurshock voorstellen voor iemand die gewend is eens in de twee maanden een paar tentamens te maken en op basis daarvan een vak wel of niet te halen.
Gelukkig heb ik voor twee van mijn zes vakken een professor die het zelf ook niet zo op huiswerk lijkt te hebben. De man is gek op studeren (naar eigen zeggen de reden is dat hij drie keer is getrouwd en daarna gescheiden) en heeft twee bachelors, twee masters, twee doctoraten (is dat het woord?) en weet dus alles. Ondanks dat het principe hoorcollege hier niet echt bestaat houdt hij graag lange, bloemrijke verhalen, waar hij af en toe ook wat van zijn eigen (licht Freudiaanse) theorieën in verwerkt. In plaats van huiswerk deelt hij de stof meestal op in hoofdstukken die hij dan verdeelt over groepjes in de klas die die stof mogen presenteren. Dat alles maakt hem natuurlijk al mijn favoriete docent, maar daarnaast heeft hij ook nog iedere dag een andere stropdas om die ik graag mag bestuderen – mijn favoriet tot nog toe was die met de foto van Elvis Presley, hoewel die met het fresco van Michelangelo ook leuk was. Daarnaast is het ontzettend grappig dat hij Engels met een Frans accent niet verstaat – het vergaat hier van de Franse uitwisselingsstudenten, en één van hen heeft drie keer de vraag “Who built Theotihuacan?” (plaats met pyramides) moeten herhalen.
Ik krijg dus van mijn normale vakken al redelijk wat huiswerk, maar daarnaast is de teatro klas ook wat theoretischer dan ik me had voorgesteld. De eerste les werd er zeker de eerste vijf kwartier alleen maar gepraat – hetgeen wat nog het meest met theater te maken had was het voorstelrondje waarbij we onze naam, leeftijd, studie en waarom we teatro hadden gekozen mochten zeggen. Aangezien ik in het nederlands al niet zo’n goede reden had waarom ik nou theater had gekozen, was dat in het Spaans helemaal een uitdaging. Ik werd me er ook pijnlijk van bewust dat ik niet alleen de enige was die niet Spaans als moedertaal had, maar ook de enige met een huid waaraan je het kunt zien of je bloost. Hierna ging de professor nog rustig een tijdje door in het Spaans – ik ving af en toe wat woorden op, zoals ‘la mas importante’, maar dat leidde er vooral toe dat ik nerveus werd omdat ik blijkbaar had gemist wat het belangrijkste nou eigenlijk was. Ook begreep ik dat rokjes en jurkjes werden afgeraden, maar of spijkerbroeken nou wel of niet aangeraden werden? Nee, ook spijkerbroeken waren niet geschikt, omdat in de lessen blijkbaar ook wel wat fysieke oefeningen zaten – tja, spijkerbroeken, rokjes en jurkjes zijn mijn hele garderobe hier. (Gelukkig is er wel meer nodig dan zulke opmerkingen om Mexicanen uit hun geliefde spijkerbroek te krijgen – de volgende les kwam iedereen weer gewoon in hun jeans aan.) We hadden ook weer in teams opdracht gekregen om informatie op te zoeken over wat Mexicaanse toneelschrijvers (volgens mij), dit was ik totaal vergeten tot ik de volgende les aankwam, maar die les hebben we dus vooral naar andere studenten geluisterd die hun huiswerk presenteerden – waar ik wederom vrij weinig van meekreeg.
Maar goed, genoeg over het fascinerende leven op school hier. Vrolijk nieuws: Ik ben nog helemaal niet ziek geworden! Geen idee waarom niet, ik doe hier allemaal roekeloze dingen. Ik laat ijsklontjes in mijn drinken gooien bij twijfelachtige restaurantjes (dat betekent dus bevroren kraanwater, kraanwater hoor je niet te drinken), ik eet allemaal rauwe groente (hoor je hier eigenlijk te desinfecteren), ik heb een hamburger (jaja, met rauwe groente erop) gegeten van een standje op straat, ik koop fruit waar je bij aankoop eerst de fruitvliegjes vandaan moet jagen (ze verkopen hier volgens mij uitsluitend fruit wat over twee of drie dagen zeker begint te rotten) en vlees bij de carnicería die alles, inclusief kipfilet, op kamertemperatuur heeft liggen (nouja, hier dus een graad of 25). Maar ziek worden, ho maar.
Ik heb ook de oorzaken van obesitas in Mexico ontdekt. Ten eerste zijn ze hier gek op zoete troep, vooral qua drinken. Ik bestel inmiddels maar meestal gewoon water in restaurants (daarmee zijn ze trouwens niet lullig, ik heb al een keer een anderhalveliterfles gekregen). Ten tweede lijken ze het fenomeen groente nog niet echt te begrijpen. Als je in een restaurants tacos (zijn hier meestal niet van die harde schelpen, maar kleine tortillas) met bijvoorbeeld bistek (soort biefstuk vlees) bestelt, is dat ook precies wat je krijgt. Eventueel nog wat kaas eroverheen, maar op een fijn tomatensausje of zeg wat paprika of champignons erbij hoef je niet te rekenen. Het is overigens best lekker maar wel echt droog en zwaar, en Sonja Bakker zou er denk ik haar wenkbrauwen over fronsen.
In de restaurantjes hier in de buurt is het eten vaak zo goedkoop dat je nauwelijks voor dat geld zelf kan koken. Voor twee of drie euro heb je een behoorlijke maaltijd – en dat terwijl ik boodschappen doen hier nauwelijks goedkoper vindt dan in Nederland. Het is overigens wel leuker – hier in de buurt heb je een bakkertje (met echt vers brood – niet die fabriekstroep die een maand houdbaar is), een groenteboer (die met dat bijna rottende fruit) en een slagerij (die zonder koeling), en daarnaast allemaal kleine supermarktjes – soort van kruideniers. Daarvan hebben een flink aantal Goudse kaas – briljant, een Duitse jongen vertelde me dat hij in de VS had gewoond en dat nergens kon vinden, hier verkopen allerlei miniwinkeltjes het. Sowieso krijg ik niet echt de kans om Nederlands eten te missen (oke, behalve volkoren brood dan), ik heb al een keer pannenkoeken gebakken met mijn Nederlandse huisgenoten, en daarnaast werk ik me moeizaam door de enorme hoeveelheid drop heen die ik heb meegenomen (vooral grappig omdat ik in Nederland zelden drop at). Dat is trouwens heel leuk om aan buitenlanders te geven en de reactie te zien – na een paar incidenten met heel zoute drop check ik meestal wel eerst welk dropje ze gepakt hebben. Conclusie: Schotten en Duitsers zijn de beste dropeters, Fransen de slechtsten, en de Mexicanen zitten er ergens tussenin.
Ik zou echt nog veel meer kunnen vertellen (wie mij goed kent weet dat daar vaak sowieso niet veel voor nodig is), maar ik vind het wel weer eens mooi worden, over een week, of twee, zal ik wel weer een nieuw verhaal plaatsen. Ik vind het al behoorlijk grappig dat er nu allemaal mensen verhalen lezen over vakken die ik volg en docenten die ik heb terwijl niemand het zou lezen als ik het gewoon over school in Nederland had (maar feedback over welke delen echt te saai waren om een spannende reisblog in stand te houden zijn welkom).
En ik wacht met spanning af wie er een even lang verhaal over zijn eigen leven, werk, school en vakantie terug stuurt!
Liefs, Anouk
-
20 Augustus 2011 - 10:05
Elisa:
Anoukje, ik heb je verhaal even gebruikt als SOG-'activiteit' (want echt een activiteit noem ik het niet) en dat beviel goed! Dus even niet een even omvangrijk verhaal terug, coz that bloody clock is ticking (maandag herkansing).
Ik vind het leuk dat je vertelt over al die dingetjes die daar misschien normaal en gewoon 'het dagelijks leven' zijn, maar voor ons natuurlijk onbekend en nieuw. Mooi verhaal over die stropdassen, stress in de les en je garderobe probleem ;) Hahaha die anti-technologiegroepen die een bom bouwen, wat een grap. Maar wel jammer dat die professoren gewond zijn geraakt, dat is natuurlijk niet de bedoeling :P
Tot zover mijn enerverende reactie. Succes met het huiswerk en het ontdekken van the place around you. Maar van wat ik hieruit kan opmaken komt dat heus goed! Speak soon xx -
20 Augustus 2011 - 11:07
Daan:
Hey Anouk!
Wat kan je toch prachtig ouwehoeren haha :P. Je zou een columns moeten gaan schrijven! Maar goed, zo te lezen vermaak jij je daar prima.
Hier in Nederland gaat alles goed. Zowel John, Bibi en ik gaan profiel human rights and migrationlaw volgen. En misschien alledrie ook wel transnational legal studies. Dus dat wordt gezellig! Alleen jammer dat jij er niet bij bent :(.
Hopelijk kom je weer snel met een verslag, het is zeer vermakelijk :P Groetjes, Daan -
20 Augustus 2011 - 11:25
Melissa:
Hai Anouk!! ^^
Nou, ik denk dat ik nooit zo'n lang verhaald kan typen en bedenken als jij nu hebt gedaan, maarrr het was leuk om te lezen ;). Zo raak je tenminste niet in de 'vergetelheid'..! XD
Ik heb al weer zin om te beginnen de 29e met al onze lieve kids! En iets minder, nu ik heb gezien wat ik allemaal moet doen en de veel te dure boeken besteld heb, in 5 september.. the big day dat alle colleges weer beginnen..! De vakken lijken me op zich wél interessant dus dat is weer een troost :) (Neuropsychologie&Diagnostiek en Ontwikkelingspsychopathologie) Voor die eerste moeten we dus 7 september al het halve boek uit hebben (zo'n uber dikke uit New York) en allerlei opdrachten maken.. onder de noemers voorbereidende opdrachten, vervolgopdrachten, extra opdrachten en opdrachten waarbij je casus moet bespreken en consensus moet maken ofwel vergaderopdrachten.. -.- iedere week 8 per soort..daar gaaaaaaat m'n 'weekend'.. En de syllabus, handleiding en casus staan nog niet eens op BB!! GREAT.
Vandaag is het trouwens wel lekker LENTEweer in Nederland (ipv herfst before) Hoop dat er snel nog ff wat zomerweer komt, voordat ik er niet meer van kan genieten! :P
Ik ga weer, voordat mijn vakantie over is en ik wacht op feliz navidad e un prospero ano.. -.- !! (oh that will be 2012.. waarom zou ik nog iets doen? Dan vergaat toch de wereld XD?) Ciaooo X -
20 Augustus 2011 - 17:01
Jorge:
Hola Anoukie,
Muy bonito todo lo que escribes, las peripecias y las aventuras que has tenido, sobre todo con los pollos descongelados y los maestros que exigen tarea diaria (no como en Holanda que no hay necesidad de estudiar jejeje.). Yo solamente me pregunto cuando empezarás a escribir en Español, ya llevas casi un mes en México...¿ya es hora no crees?
Saludos
Jorge. -
20 Augustus 2011 - 17:06
Hester:
Hai Zus!
Leuk verhaal! Herkenbaar hoor! Dat zal je leren hard te werken voor je cijfers!! haha!
Ik heb nog wel wat eet en drink tips voor je hoor! (Qua eten: probeer de hete sausjes voor op je taco, of bestel een 'gringa', super vettig, met veel kaas, maar wel lekker, of probeer 'limonada' bij het eten, is water met limoensap en suiker, best lekker...)
Veel plezier, liefs... hes
-
21 Augustus 2011 - 18:37
Mayke:
Ha Anoukje,
Zo te lezen heb je het goed naar je zin. Ik vind het erg leuk om te lezen wat je allemaal op 'school' doet en ik moet zeggen dat ik het bijvoorbeeld wel heel dapper van je vindt dat je gewoon theaterlessen hebt genomen. Ik denk dat je daar de taal redelijk snel door leert. Al besef je dat nu natuurlijk nog niet, haha.
Ik ben ook heel erg benieuwd naar waar en hoe je woont en zo en hoe de rest van de dag eruit ziet. Ik hoop dat terug te lezen op je volgende blog!
xx -
30 Augustus 2011 - 13:38
Siensel:
Hola quapa!!1
NOOuuu ik ben net terug uit Noorwegen (om je verzoek naar andermans reisverhalen te honoreren)!! Frans en ik hebben welgeteld 3 volle weken regen gehad (nouja, af en toe was er wel een dag waarin het slechts een paar uur regende), waarbij onder andere mijn tent niet bestand bleek tegen al dat water, maar we desondanks toch gekampeerd hebben tussen de sneeuw en de fjorden. Was erg mooi en leuk :) Jammer genoeg ben ik niet zo'n held in zulke lange verhalen en het staat me bij dat reacties op deze site een limiet hebben, dus ik zal later wel meer vertellen! Leuk dat het zo goed gaat!! Of in elk geval, dat het niet slecht gaat :) Dat over die stropdassen doet me wel een beetje denken aan meneer Braakman.....? Maandag begin ik weer met colleges...die bij mij toch altijd al meer lijken op je beschrijving van hoe het eraan toe gaat in Mexico :) Ben benieuwd hoe het gaat lopen... met alles net een tikje anders. Mijn bro woont nu op delflandplein! Binnenkort skypen? Ik mis je al wel een beetje!
Dikke kus en knuffel,
Sien -
01 September 2011 - 10:49
Liz:
Eet smakelijk!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
